Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Να χαμογελάς ρε! Και να μην έχεις τύψεις για τίποτα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου ξημερώσει η τελευταία σου μέρα....

(Το παρακάτω κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους τους άγνωστους ΦΙΛΟΥΣ μου στο τουίτα....)



Για όσους αναρωτιούνται γιατί χαμογελάω και είμαι αισιόδοξη, ένα έχω να σας πω. Υπάρχει λόγος! Δεν έγινε ξαφνικά, ούτε ήμουν έτσι πάντα. Άφηνα τα προβλήματα να με μαυρίζουν, άφηνα καταστάσεις να με επηρρεάζουν, ανθρώπους να με πατάνε. Μέχρι πέρυσι τέτοια μέρα που χρειάστηκε να κοιτάξω κατάματα τη ζωή μου και να συνειδητόποιήσω με δύσκολο τρόπο, πόσο ανόητοι είμαστε που αφήνουμε τη ζωή μας να κυλάει χωρίς νόημα, με γκρίνια και ματαιοδοξία....

Στις 8/12/2011 διαγνώστηκα με καρκίνο......

Έκλαψα, με γονάτισε, σχεδόν με λύγισε. Αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου την ίδια κιόλας μέρα πώς θα το πολεμήσω και πώς το χαμόγελο μου δεν θα χαθεί ποτέ ξανά από το πρόσωπο μου. Δεν ήξερα πώς θα εξελλιχθούν τα πράγματα. Φοβόμουν.

Και εγχειρήσεις έκανα και χημειοθεραπείες κι απ'όλα... Τα μαλλιά μου άρχισαν να βγαίνουν ξανά το καλοκαίρι οπότε και αποφάσισα πώς θα βγάλω επιτέλους το άχτι μου. Κι έτσι έγινα ξανθιά με μοϊκάνα! Όλα τα έπαιρνα στη πλάκα, τους φίλους μου τους έκανα να κλαίνε από τα γέλια γιατί κορόιδευα τον εαυτό μου και τα όσα μου συνέβαιναν για να μη φορτώσω τους άλλους με θλίψη, αλλά κυρίως για να μη λυγίζω εγώ. Και θέλω να πιστεύω πώς τα κατάφερα!

Σήμερα που σας γράφω αυτή την ιστοριούλα δεν το κάνω ούτε για να μου πείτε συγχαρητήρια, ούτε γιατί δοκιμάστηκα περισσότερο ίσως από κάποιους ανθρώπους. Είμαι σίγουρη πώς πολλοί έχουν περάσει και δυσκολότερα. Ο μόνος λόγος που σας τα γράφω είναι για να δείτε πώς η ζωή μπορεί να είναι μεγάλη πουτάνα, αλλά είναι στο χέρι μας αν θα την πάρουμε από το πεζοδρόμιο και την φέρουμε στο σαλόνι μας.......


                                                                                                              Αυτά από μια φιλική εταίρα!