Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Liebe ist für alle da...





Θεσσαλονίκη. Η μεγάλη φτωχομάνα που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους από όπου κι αν κρατάει η σκούφια τους, ότι κι αν έχουν κάνει...

Έτσι μας έμαθαν. Ότι στην πόλη μας δεν υπάρχει διάκριση. Ότι όλοι, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, μέσα μας είμαστε το ίδιο. Μέσα μας είμαστε όλοι ροζ....

Τι καλά να ήταν αλήθεια όλο αυτό.....

Πριν λίγες μέρες  ήπια καφέ σε ένα gay μαγαζί της πόλης. Όχι καταλάθος, από επιλογή βρέθηκα εκεί.  Τα κορίτσια που δουλεύουν εκεί καθώς και η ιδιοκτήτρια, αλλά και ο κόσμος που συχνάζει εκεί έχουν επιλέξει διαφορετικά από αυτό που θεωρείται "φυσιολογικό". Με το που μπήκα μέσα αντίκρισα μόνο χαμόγελα, μια ζεστή ατμόσφαιρα και πολλά γέλια. Μάλλον γι'αυτό τους λένε gay…(gay=χαρούμενος).

 Όμως πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα, τα γέλια και τις πλάκες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στο κάτω κάτω δεν πείραξαν κανέναν, έχουν νιώσει την προκατάληψη και τον ρατσισμό. Γιατί να αναγκάζονται να έχουν μαγαζιά μόνο γι'αυτούς λές κι έχουν χολέρα ή κάποια άλλη κολλητική ασθένεια;;;

Αυτοί οι άνθρωποι είναι  Έλληνες πολίτες, δουλεύουν, πληρώνουν φόρους, γεννήθηκαν από μια γυναίκα και δεν φύτρωσαν, δεν έχουν κέρατα ούτε ουρά, όταν χτυπάνε το αίμα που τρέχει είναι κόκκινο....

Κι όμως, ακόμα κι αν με έναν τέτοιο άνθρωπο μιλάς καθημερινά, τον συμπαθείς, τον ακουμπάς φιλικά στον ώμο, μόλις μάθεις για την σεξουαλική του ταυτότητα, ξαφνικά κουμπώνεσαι, απομακρύνεσαι, τον βάζεις στο περιθώριο...  Θα μου πεις εδώ τους διώχνουν οι γονείς τους από το σπίτι, τους δέρνουν, τους επιβάλουν την ορφάνια και το στίγμα του "ανώμαλου"...

(Επικίνδυνη λέξη ο ρατσιμός. Κι όμως. Τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσεις σε τέτοιες καταστάσεις; Ρατσισμός δεν είναι μόνο η πεποίθηση ότι η δική σου "φυλή" είναι ανώτερη από άλλες, ρατσισμός είναι κι όταν εσύ ο ίδιος θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από κάποιες κοινωνικές ομάδες. )

...Τελοσπάντων, όπως έλεγα, γνώρισα πολλές κοπέλες με τις κοπέλες τους. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτές οι σχέσεις είναι πολύ πιο "φυσιολογικές" και ουσιαστικότερες από κάποιες "σχέσεις" μεταξύ ανδρών-γυναικών. Νοιάζονται για τον σύντροφο τους, τον φροντίζουν, τον αγαπάνε, τον έχουν αγκαλιάσει και λόγω της κοινωνίας, έχουν σφίξει σα γροθιά απέναντι σ'αυτούς που τους αποδοκιμάζουν ή τους σχολιάζουν...

Όσες ώρες έκατσα εκεί, παρατήρησα πολύ κόσμο που, περνώντας απ'έξω κοίταζε μέσα λες και κι έβλεπε παράσταση σε τσίρκο. Δηλαδή τι περιμένουν να δουν;;; Ένα καφέ όπως όλα τα άλλα είναι, μόνο που εκεί δεν θα νιώσεις περίεργα να φιλήσεις τον άνθρωπό σου μπροστά στους άλλους.

Και όχι δεν κολλάει η ομοφυλοφιλία...Εγώ φεύγοντας από εκεί δεν ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να "πάω" με γυναίκα.... Το μόνο πράγμα που άλλαξε είναι η γνώμη μου για την κοινωνία μας. Ήξερα ότι πολλοί, και καλά καθωσπρέπει άνθρωποι, έχουν πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αδυνατούσα όμως να δεχτώ το μέγεθος του προβλήματος.


Και στην τελική η αγάπη είναι για όλους. Γιατί το φύλο κάποιου να σε περιορίσει για το αν θα τον αγαπάς ή όχι; Γιατί να πρέπει να υπάρχει και αυτή η απαγόρευση στη ζωή μας; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Και ίσως αυτοί είναι και περισσότερο "άνθρωποι" από εμάς...




Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Να χαμογελάς ρε! Και να μην έχεις τύψεις για τίποτα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου ξημερώσει η τελευταία σου μέρα....

(Το παρακάτω κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους τους άγνωστους ΦΙΛΟΥΣ μου στο τουίτα....)



Για όσους αναρωτιούνται γιατί χαμογελάω και είμαι αισιόδοξη, ένα έχω να σας πω. Υπάρχει λόγος! Δεν έγινε ξαφνικά, ούτε ήμουν έτσι πάντα. Άφηνα τα προβλήματα να με μαυρίζουν, άφηνα καταστάσεις να με επηρρεάζουν, ανθρώπους να με πατάνε. Μέχρι πέρυσι τέτοια μέρα που χρειάστηκε να κοιτάξω κατάματα τη ζωή μου και να συνειδητόποιήσω με δύσκολο τρόπο, πόσο ανόητοι είμαστε που αφήνουμε τη ζωή μας να κυλάει χωρίς νόημα, με γκρίνια και ματαιοδοξία....

Στις 8/12/2011 διαγνώστηκα με καρκίνο......

Έκλαψα, με γονάτισε, σχεδόν με λύγισε. Αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου την ίδια κιόλας μέρα πώς θα το πολεμήσω και πώς το χαμόγελο μου δεν θα χαθεί ποτέ ξανά από το πρόσωπο μου. Δεν ήξερα πώς θα εξελλιχθούν τα πράγματα. Φοβόμουν.

Και εγχειρήσεις έκανα και χημειοθεραπείες κι απ'όλα... Τα μαλλιά μου άρχισαν να βγαίνουν ξανά το καλοκαίρι οπότε και αποφάσισα πώς θα βγάλω επιτέλους το άχτι μου. Κι έτσι έγινα ξανθιά με μοϊκάνα! Όλα τα έπαιρνα στη πλάκα, τους φίλους μου τους έκανα να κλαίνε από τα γέλια γιατί κορόιδευα τον εαυτό μου και τα όσα μου συνέβαιναν για να μη φορτώσω τους άλλους με θλίψη, αλλά κυρίως για να μη λυγίζω εγώ. Και θέλω να πιστεύω πώς τα κατάφερα!

Σήμερα που σας γράφω αυτή την ιστοριούλα δεν το κάνω ούτε για να μου πείτε συγχαρητήρια, ούτε γιατί δοκιμάστηκα περισσότερο ίσως από κάποιους ανθρώπους. Είμαι σίγουρη πώς πολλοί έχουν περάσει και δυσκολότερα. Ο μόνος λόγος που σας τα γράφω είναι για να δείτε πώς η ζωή μπορεί να είναι μεγάλη πουτάνα, αλλά είναι στο χέρι μας αν θα την πάρουμε από το πεζοδρόμιο και την φέρουμε στο σαλόνι μας.......


                                                                                                              Αυτά από μια φιλική εταίρα!

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Για τον Μάκη...23.11.2003


Είναι περίεργο πώς καμιά φορά τα όνειρα μπερδεύονται με την πραγματικότητα. Κάπου μέσα στα όνειρα μου ζεις κι αναπνέεις κι εσύ. Έφυγες εδώ και καιρό κι όμως με πείσμα παραμένεις γαντζωμένος στις γωνιές του μυαλού μου. Τέτοιες μέρες πάντα σε θυμάμαι. Σαν να μην έφυγες ποτέ, κάθομαι και συζητάω μαζί σου. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός αρχίζει να παίρνει περίεργα σχήματα. Ξεπηδά η μορφή σου από το μυαλό μου και θρονιάζεται μέσα στην ματιά μου. Μα είσαι εδώ! Πώς είναι δυνατόν; Όχι, δεν γίνεται. Έχεις φύγει εδώ και 9 χρόνια...

Ψάχνω σαν τρελή τα συρτάρια και την βρίσκω εκεί που την είχα αφήσει. Μια φωτογραφία σου. Το χαμόγελο σου φωτίζει ολάκερο το χαρτί. Γαλήνια η μορφή σου, ενώ ήξερες... Αρχίζω να βυθίζομαι στις σκέψεις. Αρχίζω να σε θυμάμαι. Στην αρχή θολές εικόνες, ύστερα από λίγο, καθαρίζουν και αναζωπυρώνουν τη φωτιά του παρελθόντος. Την φωτιά απ'την οποία κανείς δεν γλυτώνει...

Στιβαγμένες αναμνήσεις μας, έρχονται και κατακλύζουν τα δευτερόλεπτα που σε σκέφτομαι. Και είναι άλλωτε, γλυκά τα δευτερόλεπτα, άλλωτε πάλι, βασανιστικά, κυλούν αργά και σκίζουν θαρρείς την καρδιά μου στα δύο. Μου αφήνουν ένα κομμάτι και το άλλο το παίρνουν μακρυά μου. Εκεί νιώθω την απουσία σου να με κυκλώνει. Η αλήθεια με πλησιάζει απειλητικά και μου δίνει ένα χαστούκι.. Συνέρχομαι. Έχεις φύγει.Κάπου ανάμεσα στ'αστέρια θα κρύβεσαι. Και το φως του ήλιου θα λούζει πάντα το χλωμό σου πρόσωπο. Βάζω πάλι τη φωτογραφία σου στο συρτάρι. Κλειδώνω την μορφή σου στο μυαλό μου. Εκεί δεν θα σε βρεί ο χρόνος για να σε κλέψει. Τι κι αν δεν υπάρχεις πια; Ζεις μέσα στην καρδιά μου. Και θα ζεις όσο ζω κι εγώ...

Έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που η ψυχούλα σου έβγαλε φτερά και πέταξε στο πλάι του Θεού....

"Μόνο όταν φύγει κάποιος συνειδητοποιείς πόσο σημαντικός είναι.
Όσο έχω μυαλό θα σε σκέφτομαι κι όσο έχω καρδιά θα σ'έχω μέσα μου"

22.09.1986 - 23.11.2003


Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Άγνωστες μνήμες...




Είναι περίεργο πώς μια ταινία μπορεί να σου ξυπνήσει μνήμες άγνωστες, μνήμες που δεν έζησες, για ένα τόπο μακρινό. Είναι ακόμη παράξενο, πώς μπορεί να σου θυμίσει αναμνήσεις που δεν είχες ποτέ, από ένα τόπο που δεν πήγες ποτέ...
Κάτι τέτοιο μου έκανε κι εμένα εχθές η ταινία "Πολίτικη κουζίνα"...
Την είχα δει όταν ήμουν ακόμα παιδί, όμως τώρα, την δεύτερη φορά που έτυχε να την παρακολουθήσω, κάτι άλλο μου άφησε στην καρδιά... Μια γλυκόπικρη ανάμνηση για ένα τόπο που δεν έχω επισκευτεί ποτέ μου, για τον τόπο απ'όπου καταγόταν ο παππούς μου...
Ο παππούς μου ο Νίκος το λοιπόν, είχε καταγωγή από την Πόλη. Γνωρίζοντας αυτό, ένιωθα περήφανη που είχα ρίζες από το κέντρο του κόσμου... Τον παππού μου τον έχασα όταν ήμουν μικρή και δεν νοιαζόμουν από που κρατά η σκούφια μου... Τώρα που μεγάλωσα, δεν τον έχω κοντά μου για να τον ρωτήσω για την πατρίδα μας...
Κι όμως... Βλέποντας εχθές την ταινία, ήταν σαν να ζούσα κι εγώ εκεί. Σαν να έβλεπα το σπίτι του παππού. Περπατούσα κι εγώ στους δρόμους της Πόλης και μύριζα τις μυρωδιές που είχε να προσφέρει. Έβλεπα τους ανθρώπους και τους ένιωθα δικούς μου. Γέμιζε το μάτι και η ψυχή χρώματα κι αρώματα...
Μέσα στην ταινία αναφέρει του "κουσούρια" των Κωνσταντινουπολιτών... Το ένα από αυτά ήταν ο προσανατολισμός. Σαν να είχαν μια πυξίδα μέσα τους, που έδειχνε πάντα προς τον βορρά και γυρνούσαν προς τα εκεί για να βρουν τον δρόμο τους, ένα κουσούρι που έχω κι εγώ...Άγνωστο πως....
Ακόμη, οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν μια ολόκληρη τελετουργία για το φαγητό. Κάθε ένας σχεδόν προσέθετε και κάτι ακόμη σε μια συνταγή και την έκανε δική του. Και ποτέ μα ποτέ δεν έλεγε το μυστικό του... Απολάμβαναν το φαγητό με όλες τους τις αισθήσεις και το χρησιμοποιούσαν για να φέρνουν κοντά όσους αγαπούν και να τους ευχαριστούν...Παρόλα αυτά όμως πάντα έιχαν την αίσθηση πώς κάτι λείπει από το τραπέζι τους... Αυτό το αίσθημα του ανολοκλήρωτου έχω κι εγώ... Και πάντα βάζω κάτι ακόμη σε μια συνταγή, όταν πιάσω να μαγειρέψω. Κι ας μην είναι πολίτικο το πιάτο που θα κάνω...
Δυο πράγματα ίσως ακόμα έχουν περάσει μέσα στο DNA μου από τον παππού και από την Πόλη. Ο φόβος για την όποια "στολή" και το άγχος που σε πιάνει όταν χτυπήσει το τηλέφωνο ή η πόρτα... Ότι κάτι κακό συνέβη και περιμένεις να ακούσεις το χειρότερο νέο... Αλλά κάτι τέτοιο ήταν δυστυχώς καθημερινότητα για τους Πολίτες...
Είναι δύσκολο να περιγράψεις μια μνήμη, μια ανάμνηση για ένα τόπο, όταν ο ίδιος ξέρεις τόσα λίγα. Κι όμως... Είναι σα να κυλάει στις φλέβες σου αυτή η θύμιση... Είναι μέρος του εαυτού σου, κομμάτι από το παρελθόν σου που συνεχίζει να υπάρχει στο παρόν σου και ίσως και στο μέλλον σου. Αυτό το αίσθημα μπορεί να το νιώσει και να το καταλάβει όποιος "ξεριζώθηκε" από την Πατρίδα του, από τον τόπο που ήταν φυσικό να ζήσει, και να έρθει σαν "ξένος" στην Ελλάδα...Σμυρνιοί, ΑΪβαλιώτες, Κωνσταντινουπολίτες, Πόντιοι... Κάθε φάρα που με βία την έσπρωξαν στον δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς, κάθε άνθρωπο που τον ανάγκασαν να αφήσει την ζωή του όπως την ήξερε και να πάει στο άγνωστο με άγνωστες προοπτικές. Βαριά λέξη η ξενιτιά... Κουβαλάει πόνο, δάκρυα, κακουχίες και βασανιστήρια, μα περισσότερο κουβαλάει ένα μεγάλο γιατί. Κι ένα κενό που δημιουργείται στην καρδιά για τις Πατρίδες... Για τις αλησμόνητες...
Είναι στο αίμα μας, να ψάχνουμε τις ρίζες μας. Γιατί κάτι μας τραβάει προς τα εκεί. Μια αόρατη πυξίδα που μας στρέφει προς την Πατρίδα μας....

http://www.youtube.com/playlist?list=PL3B117D0DC9440EEF

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Σημάδια ψυχής...


Έχει ήδη σουρουπώσει. Το πρώτο χάδι της νύχτας έπεσε πάνω μου σα βαρύ μολύβι. Βρέχει πάλι έξω στον στενό δρόμο της συνοικίας και το μόνο που ακούγεται είναι οι στάλες της βροχής. Σαν να άδειασε ο κόσμος σήμερα από τους θορύβους της πόλης. Τα πάντα κουβαλούν μια ηρεμία και το μόνο που την διακόπτει είναι το κλάμα του ουρανού.
Μέσα στο μικρό μου δωμάτιο οι ήχοι μιας παλιάς ροκ μπαλάντας συνοδεύουν το ξέσπασμα του καιρού. Ένα κερί καίει σε μια γωνιά και απλώνει την λιγοστή του λάμψη πάνω στο σώμα μου που κοιτά τον καθρέφτη.  Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που κοίταξα για τελευταία φορά ανέμελα την φιγούρα που σχηματιζόταν μέσα στο  γυαλί του. Σ'αυτό το ορθογώνιο αντικείμενο που για ένα περίεργο λόγο επιμένει να με κοιτά και να μου λέει πάντα την αλήθεια.
"Ένας χρόνος" ψιθύρισα και το χέρι μου περιπλανήθηκε πάνω στις τρείς ουλές μου που πλέον αναπαύονται στο στήθος μου. " Τι χρόνος κι αυτός" άκουσα να μου αποκρίνεται το είδωλό μου. Σήκωσα τα μάτια. Μέσα στο γυαλί στέκοταν ο εαυτός μου όπως τον θυμόμουν. Μακριά μαύρα μαλλιά, μάτια γαλήνια, ψυχή ανέμελη... Τι χρόνος, αλήθεια. Χρόνος δύσκολος αλλά και λυτρωτικός. Χρόνος που πέρασε και μου έδωσε με καλοσύνη μια δεύτερη ευκαιρία.  Που μ'έκανε να συνειδητοποίησω πώς τα όρια του ανθρώπου μπορούν να ξεπεραστούν. Πως η δύναμη που κρύβει μέσα του κάποιος, είναι πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη από αυτό που νομίζει. Πως η θέληση για ζωή και η δίψα για το αύριο δεν σβήνει εύκολα...
Η μορφή μου είναι πλέον τόσο διαφορετική. Πιάνω το κεφάλι μου. Τα μαλλιά μου, έχει λίγο καιρό που βγήκαν, το σώμα μου αδυνατισμένο, το βλέμμα μου βαρύ, η καρδιά μου σκοτεινή. Νοητά περνάνε από το μυαλό μου όλες οι δύσκολες ημέρες του τελευταίου χρόνου. Ο Γολγοθάς που έπρεπε να ανέβω. Κάποιες φορές ένιωθα τόσο εύθραυστη, τόσο ελαφριά, σχεδόν άϋλη μέσα στον κόσμο. Οι νύχτες που με βρήκαν κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου, να κλαίω από φόβο μήπως και τελικά δεν τα καταφέρω. Οι άνθρωποι που έχασα. Που ενώ τους άπλωνα το χέρι να με κρατήσουν για να μη πέσω στο γκρεμό, εκείνοι τράβηξαν με δύναμη τα δάχτυλα τους μέσα από την παλάμη μου και άρχισαν να τρέχουν μακριά, αγνοόντας τις ικεσίες μου. Οι στιγμές που λύγιζαν τα πόδια μου, κάτω από το βάρος της δοκιμασίας που έτυχε να πέσει στους ώμους μου. Όλα εκείνα τα πρωινά που δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Όλες οι νύχτες που με έβρισκαν ξάγρυπνη να εύχομαι όλα αυτά που βίωνα να ήταν ένα άσχημο όνειρο, που θα ξυπνούσα το πρωί και θα είχε φύγει μακριά. Καθε μέρα ήταν και μια μάχη που έπρεπε να κερδίσω για να επιβιώσω. Να σφίξω τα δόντια με πείσμα και να μην αφήσω την ασθένεια μου να με πάρει από όλα όσα αγαπώ, να μου στερήσει το μέλλον που με τόση λαχτάρα περίμενα. Να κάνω όλα αυτά που δεν είχα κάνει ακόμα. Και μέσα σε αυτή την μάχη ένα πράγμα μου έδινε κουράγιο. Η αγάπη. Όλη η αγάπη που με γεναιοδωρία με γέμιζαν κάποιοι άνθρωποι. Που έμειναν κοντά μου δείχνοντας υπομονή απέναντι στον δύσκολο χαρακτήρα μου. Που έγιναν ο κυματοθραύστης των συναισθημάτων μου κι άφηναν να ξεσπάω επάνω τους μόνο και μόνο για να με απαλλάξουν από το φριχτό μου φορτίο.
Το φως άρχισε να λιγοστεύει, αλλά για ένα περίεργο λόγο έβλεπα πιο καθαρά. Σαν ένα φως εσωτερικό που άρχισε να απλώνεται στο μικρό μου δωμάτιο. Τα είχα καταφέρει. Είχα κερδίσει την πιο δύσκολη μάχη. Εκείνο τον χειμώνα κέρδισα την μάχη για την ζωή μου. Είχα κάποιες απώλειες, που ενώ τότε φάνταζαν σημαντικές, τώρα πια είναι απλά φαντάσματα που ανήκουν στο παρελθόν. Το είδωλο του καθρέφτη ενώθηκε με το δικό μου και έγιναν ένα. Στο κρύο γυαλί τώρα έβλεπα τον εαυτό μου όπως είμαι τώρα. Με κοντά μαλλιά, ταλαιπωρημένη, αλλά νικήτρια. Μέσα στα μάτια μου δεν υπήρχε σκοτάδι, αλλά ένα φως ανεξήγητο, που κάποιοι το βαφτίζουν ελπίδα.
Ακόμα ένα βράδυ περνά. Άλλη μια μέρα που ήσουν εδώ, σ'αυτό τον κόσμο, να υπάρχεις, να ελπίζεις, να ζεις, να μάχεσαι για τις ώρες σου, για τις μέρες σου. Να μάχεσαι... "Μάχη είναι η ζωή, που την δίνεις κάθε μέρα και πρέπει να την κερδίζεις. Το οφείλεις στην ψυχή σου" αποκρίθηκε το είδωλο, "Σ'αυτή την μάχη, μόνη σου στέκεσαι και πολεμάς. Σ'αυτή την μάχη εσύ είσαι ο στρατιώτης, το όπλο, ο στρατηγός... Εσύ και κανένας άλλος. Αν εσύ σηκώσεις λευκή σημαία, τότε κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κερδίσει αυτό τον πόλεμο για σένα. "
"Και τι γίνεται με το αύριο;" ρώτησα. "Πότε ήξερες τι γίνεται με το αύριο; Ζεις και πολεμάς για την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό.  Ο πόλεμος είναι διαρκής και ασταμάτητος. Και αυτό τον πόλεμο τον κερδίζει κανείς, όταν έχει δύναμη, όχι σωματική, αλλά δύναμη ψυχής. Κι αν ποτέ νιώσεις πως λυγίζεις, κοίταξε τις ουλές που κουβαλάς. Για άλλους μπορεί να είναι σημάδια πάνω στο σώμα σου, αλλά για σένα θα είναι πάντα κάτι παραπάνω. Αυτά είναι τα  μετάλλια σου από τον πόλεμο που κέρδισες. Μετάλλια ανδρείας και θάρρους. Μετάλλια επιβίωσης. Σημάδια μιας ψυχής που πολέμησε..."
Το τραγούδι είχε απο ώρα τελειώσει. Η βροχή συνέχιζε να μαστιγώνει τους δρόμους. Το κερί έσβησε. Σκοτάδι απλώθηκε σε όλο το δωμάτιο. Κατάπιε τα έπιπλα, τους τοίχους, τα βιβλία, τις παλιές φωτογραφίες. Έκρυψε τα φαντάσματα του παρελθόντος κάτω από τον μαύρο του μανδύα. Έκρυψε τον πόνο, την θλίψη, την αγωνία. Κάλυψε κάθε γωνιά του χώρου, εκτός από ένα σημείο. Δεν μπόρεσε να καλύψει την καρδιά μου... Εκεί υπάρχει πια μόνο φως...

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Στη φωλιά του Twitter...

Γειά σου αγαπημένε μου αναγνώστη! 
 Σήμερα λέω να σου αραδιάσω μερικά από τα αγαπημένα μου τουί, που με τόση αγάπη μάζεψα από την γνωστή φωλιά, το Twitter. Πραγματικά είναι απορίας άξιο που βρίσκουμε την έμπνευση σε τέτοιους χαλαιπούς καιρούς, όμως όπως έλεγαν και οι παλιοί με σάλιο και υπομονή όλα γίνονται!!!

Ξεκινάμε λοιπόν. Καλή ανάγνωση κι ελπίζω τα τουί που θα αναρτήσω να σου φτιάξουν την διάθεση, να σε κάνουν να προβληματιστείς ή ακόμη και να νοσταλγήσεις...


Στο fb έχεις φίλους που δεν συμπαθείς και στο τουίτερ αγνώστους που λατρεύεις 

Και ζήσαν αυτοί καλά και μείς φτού και από την αρχή.

Αυτό που με πειράζει,είναι οτι δεν έκανες ούτε μια προσπάθεια....τι κι αν ήθελες..σημασία έχει οτι δεν έκανες

για να κοιμηθω, μετραω τους μαλακες που περασαν απ τη ζωη μου

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που τράβηξαν τα χειρότερα απο σένα αλλά θα είναι πάντα εκεί για σένα..Αυτούς να τους αγαπάς...

Στο σεξ θέλω να με σαπίζουν στο ξύλο. Έχω βρει το σημείο ματαG.

το ρε μαλάκα κάποιων κρύβει περισσότερο συναίσθημα απο το σαγαπώ κάποιων άλλων

Και που να το ξερουν και οι καημενοι οι αντρες οτι οταν το "τι βλακας εισαι" συνοδευεται απο ελαφρυ σπρωξιμο και χαμογελο,ειναι ερωτας.

αυτοί που λένε "μην μου μιλάς πριν πιώ τον καφέ μου" συνήθως είναι το ίδιο βαρετοί κι αφού τον πιούν

Γεννήσαμε τη Δημοκρατία. Ε μετά μεγάλωσε και πήγε να σπουδάσει στο εξωτερικό

Από χθες έχω λιώσει το blue jeans...της Lana ντεε! Αφού τα ηχεία μου έχουν γεμίσει ξέφτια!!!!

O παπάς ήταν γεμάτος Σπυριά.Την Ευλογιά σου πατέρα, του είπα.

Ένα τουή γι'αυτούς που δε θα βγούνε ποτέ απ'την καρδιά μας κι άλλο ένα για εκείνους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Οταν βαριεμαι παω στο νεκροταφειο,περιμενω να τιγκαρει απο γριες κ φωναζω πανω απο μνημα...."Σε εχασα λεβεντη μου την ωρα που πηδιομασταν"

Μου λείπει το χαμόγελο σου ... αλλά πιο πολύ μου λείπει το δικό μου.

-μην σπρώχνετε -και τι να κάνω; -να μην σπρώχνετε.

Όταν η γκόμενα έχει μυαλό,τα τακούνια είναι άχρηστα...!

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα καλά παιδιά είναι γεμάτα ανασφάλειες, ενώ οι μαλάκες είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους.

Ζητείται άνδρας νεαρός μετρίου αναστήματος με απεριποίητη κόμμη, χωρίς τατουάζ και με ξυρισμένο πρόσωπο για χυλόπιτα δίχως αύριο

Σε λίγο θα μοιράζουν τα προφίλ μας στους φοιτητές της ψυχιατρικής για την πτυχιακή τους.

Ήρθε και ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Λογικά ο ανεμιστήρας που είχα ανοιχτό όλο το καλοκαίρι, ήταν από Boeing 737. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Μερικές φορές αυτοσαρκάζομαι τόσο έξυπνα που δεν έχω τι να μου απαντήσω

δείξε μου την παλάμη σου, να σου πω πόσο μαλάκας είσαι.

διώξε μακριά σου άτομα που ΜΟΝΟ ζητάνε και θέλουν από σένα..όχι άλλους ζητιάνους..δρόμο.

Αν αγαπάς κάποια άσ΄την να σε κερατώσει. Αν γυρίσει πίσω, πάει να πει ότι δεν βρήκε κάτι καλύτερο. Αν δεν γυρίσει, βρήκε κάτι μεγαλύτερο.

Μου είπε ότι είμαι ίδια με όλες. Πότε γίνατε όλες τόσο γαμάτες ρε;

Πάνω που αποφασίζω να φτιάξω ένα καφέ, μου λέει ο φανταστικός μου γκόμενος "Δεν πίνουμε κανά καφεδάκι?". Μαλάκα, μες στο μυαλό μου είναι!

Μερικές μη βγαίνετε έτσι απεριποίητες. Βάλτε ένα ρουζ, μια σκιά, ένα κραγιόν, μια μάσκα, μια σακούλα.

Έχω τόσα μαγνητάκια στο ψυγείο που σε λίγο το σπίτι θα γυρίσει προς τον βορρά

-Έρχεται! -Ποιός; -Αυτός που περιμένω, αυτός που περιμένω, αυτός που περιμένω, αυτός, αυτός. 5-0

Ρε τον γύφτο! Για να μην πληρώσει ξαπλώστρα ήρθε στην παραλλία με το σκάφος! 

Ζέστη καιρός για κρύο.

Εσεις που ασχολειστε με μαγειρικη ποσο αλατι να ριξω σε μια 25αρα πισινα για να γινει θαλασσα;

Το Σεξ και τα All star είναι πάντα καλύτερα όταν είναι βρομικα..

Ολοι νομιζουν οτι ειμαι κακος. Αλλα αυτο ειναι λαθος.εχω την καρδια μικρου παιδιου..ειναι σε ενα βαζο στο πανω ραφι.

Λέγεται πως η μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη

Είμαστε & μεις που νικαμε τους εγωισμους μας & στο τέλος μετανιώνουμε γιατί εκτεθηκαμε στα ματια του.Που φτάσαμε.Η αγάπη να θεωρείται ντροπή

Θα πλυθω με tide black style μπας κ μαυρισω λιγο κ δεν αισθανομαι μειονεκτικα μπροστα στα κατραμια που συνανταω..

Κάποια στιγμή να μιλήσουμε και για το ταλέντο μερικών ανθρώπων να μας χάνουν,με τον ίδιο πανηγυρικό τρόπο που μας είχαν κερδίσει.

Ότι και να κάνουν οι Άγγλοι εμείς θα μαστε πάντα πιο μπροστά, δυο ώρες.

Να μη φοβασαι αυτους που εχουν το θαρρος να πουν τα "θελω" και τη γνωμη τους.Τα κλειστα χειλη να φοβασαι.Αυτα θα σε πονέσουν περισσοτερο...

Καμιά φορά η ανάγκη για επικοινωνία είναι τόσο έντονη, που σε κάνει να χάνεις τα λόγια σου...

Στις δύσκολες στιγμές οι φίλοι έρχονται κοντά.

κατακριτέος δεν είναι μόνο όποιος έκλεψε ή είπε ψέματα αλλά και εκείνος που ενώ είχε φωνή και μπορούσε να αντισταθεί,προτίμησε την σιωπή

Έχει πλάκα πώς οι άνθρωποι επιλέγουμε την "αλήθεια" που θέλουμε και μας βολεύει και πιστεύουμε σε αυτήν σχεδόν φανατικά. 

Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς. Μαχάτμα Γκάντι

Η άλλη 150 κιλά, φορούσε μπλε μπλούζα με το σήμα του σούπερμαν... προφανώς αυτή τον κατάπιε...

Η εκκλησία της ενορίας έχει ολονυχτία απόψε. Ορίστε, ακόμα και οι παπάδες το ρίχνουν έξω, κι εμείς πάλι μέσα.



Ελπίζω όσοι τα διαβάσετε να εκτιμήσετε όσο κι εγώ τις σκέψεις αυτών των ανθρώπων, άγνωστων και μη κι αν έχετε και Twitter account κάντε και κανα follow ή Retweet ή Favorite!!! 
Αυτά τα λίγα για σήμερα! Υπόσχομαι πώς θα τα πούμε σύντομα πάλι! 
Καληνύχτα σας και φυσικά σε όλους τους Followers, καλύτερο #RT και #FF δεν θα μπορούσα να κάνω!!! 

Σας αγαπώ! 














































Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Womex 2012: World Music Expo στην Θεσσαλονίκη!



Σήμερα ξεκινάει το φεστιβάλ Womex και είναι μια καλή ευκαιρία για τους Θεσσαλονικείς να παρακολουθήσουν αυτό το κάτι διαφορετικό που έχει να προσφέρει αυτό το συγκεκριμένο φεστιβάλ! Προμηθευτείτε τα εισητήρια σας και βοοοουρ για το Womex!!! 


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012
Theatre Stage (Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:00 – 21:45
The Touré-Raichel Collective (Israel/Mali)
22:30 – 23:15
Félix Lajkó (Serbia)
00:00 – 00:45
Raza Khan (India)
Σκηνή A (Περίπτερο 12)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:00 – 21:45
Toni Kitanovski & Cherkezi Orchestra (FYR Macedonia)
22:30 – 23:15
Axel Krygier
Σκηνή B (Περίπτερο 12)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:45 – 22:30
Anibal Velasquez y su Conjunto (Colombia)
00:45 – 01:30
Le Sahel (Senegal)
Club Globalkan (Περίπτερο 16)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:30 – 22:15
Divanhana (Bosnia and Herzegovina)
23:00 – 23:45
Martha Mavroidi Trio (Greece)
00:30 – 01:15
Shutka Roma Rap
offWOMEX (Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:45 – 22:30
Tsuumi Sound System (Finland)
23:15 – 00:00
Fatma Zidan (Egypt/Denmark)
00:45 – 01:30
Niko Valkeapää (Norway)
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου
Theatre Stage (Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:00 – 21:45
Eva Ayllón (Peru)
22:30 – 23:15
Ricardo Herz Trio (Brazil)
00:00 – 00:45
Sam Lee (UK)
Σκηνή A (Περίπτερο 12)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:00 – 21:45
Red Baraat (USA)
22:30 – 23:15
Canalón de Timbiquí (Colombia)
00:00 – 00:45
Terakaft (Mali)
Σκηνή B (Περίπτερο 12)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:45 – 22:30
Lindigo (La Réunion)
00:45 – 01:30
Anthony Joseph & The Spasm Band (Trinidad/UK)
Club Globalkan (Περίπτερο 16)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:30 – 22:15
Babis Papadopoulos (Greece)
23:00 – 23:45
Café Aman Istanbul (Turkey)
00:30 – 01:15
Locomondo (Greece)
offWOMEX (Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:45 – 22:30
Antonio Castrignanò (Italy)
23:15 – 00:00
Mama Marjas (Italy)
00:45 – 01:30
Mascarimirì (Italy)
DJ Summit
Kitchen Bar (Λιμάνι Θεσσαλονίκης)
01:00 – 02:00
DJ Spery (Greece)
02:00 – 03:00
Killo Killo (Serbia)
03:00 – 04:00
Cayetano (Greece)
Σάββατο 20 Οκτωβρίου
Theatre Stage (Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:00 – 21:45
Nancy Vieira (Cape Verde/Portugal)
00:00 – 00:45
Geomungo Factory (South Korea)
Σκηνή A (Περίπτερο 12)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:00 – 21:45
Lenacay (Spain)
22:30 – 23:15
DakhaBrakha (Ukraine)
00:00 – 00:45
Jungle by Night (The Netherlands)
Σκηνή B (Περίπτερο 12)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:45 – 22:30
Mokoomba (Zimbabwe)
23:15 – 00:00
Michalis Tzouganakis (Greece)
00:45 – 01:30
Mexican Institute of Sound (Mexico)
Club Globalkan (Περίπτερο 16)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:30 – 22:15
Kottarashky & The Rain Dogs (Bulgaria)
23:00 – 23:45
Boban and Marko Marković Orchestra (Serbia)
00:30 – 01:15
Gevende (Turkey)
offWOMEX (Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο)
Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης
21:45 – 22:30
Graveola e o lixo polifônico (Brazil)
23:15 – 00:00
Thiago Delegado (Brazil)
00:45 – 01:30
Makely Ka (Brazil)
DJ Summit
Kitchen Bar (Λιμάνι Θεσσαλονίκης)
01:00 – 02:00
Hugo Mendez & Frankie Francis (Sofrito) (UK/France)
02:00 – 03:00
A Tribe Called Red (Canada)
03:00 – 04:00
Gypsy Box (Mexico/Spain)
Οι τιμές των εισιτηρίων για το ευρύ κοινό είναι οι ακόλουθες: 17 Ευρώ (ημερήσιο) και 40 Ευρώ (διαρκείας), ενώ για τους φοιτητές είναι 10 Ευρώ (ημερήσιο) και 25 Ευρώ (διαρκείας).
Eισιτήρια προπωλούνται:
- Από τα γραφεία της HELEXPO, στο Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Εγνατίας 154.
- Στο εκδοτήριο του Δήμου Θεσσαλονίκης, (Πλατεία Αριστοτέλους, ύψος Ερμού)
Ώρες Λειτουργίας Εκδοτηρίου
Δευτέρα: 09:00 έως 15:00
Τρίτη έως Παρασκευή: 09:00 έως 21:00
Σάββατο: 10:00 έως 14:00
Νέο τηλεφωνικό νούμερο εκδοτηρίου Δ. Θ.: 2310 236990



περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα του εκδοτηρίου ή επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: Η πόλη στον κόσμο