Είναι περίεργο πώς καμιά φορά τα όνειρα μπερδεύονται με την
πραγματικότητα. Κάπου μέσα στα όνειρα μου ζεις κι αναπνέεις κι εσύ. Έφυγες εδώ
και καιρό κι όμως με πείσμα παραμένεις γαντζωμένος στις γωνιές του μυαλού μου.
Τέτοιες μέρες πάντα σε θυμάμαι. Σαν να μην έφυγες ποτέ, κάθομαι και συζητάω
μαζί σου. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός αρχίζει να παίρνει περίεργα σχήματα. Ξεπηδά η
μορφή σου από το μυαλό μου και θρονιάζεται μέσα στην ματιά μου. Μα είσαι εδώ!
Πώς είναι δυνατόν; Όχι, δεν γίνεται. Έχεις φύγει εδώ και 9 χρόνια...
Ψάχνω σαν τρελή τα συρτάρια και την βρίσκω εκεί που την είχα
αφήσει. Μια φωτογραφία σου. Το χαμόγελο σου φωτίζει ολάκερο το χαρτί. Γαλήνια η
μορφή σου, ενώ ήξερες... Αρχίζω να βυθίζομαι στις σκέψεις. Αρχίζω να σε
θυμάμαι. Στην αρχή θολές εικόνες, ύστερα από λίγο, καθαρίζουν και αναζωπυρώνουν
τη φωτιά του παρελθόντος. Την φωτιά απ'την οποία κανείς δεν γλυτώνει...
Στιβαγμένες αναμνήσεις μας, έρχονται και κατακλύζουν τα
δευτερόλεπτα που σε σκέφτομαι. Και είναι άλλωτε, γλυκά τα δευτερόλεπτα, άλλωτε πάλι,
βασανιστικά, κυλούν αργά και σκίζουν θαρρείς την καρδιά μου στα δύο. Μου
αφήνουν ένα κομμάτι και το άλλο το παίρνουν μακρυά μου. Εκεί νιώθω την απουσία
σου να με κυκλώνει. Η αλήθεια με πλησιάζει απειλητικά και μου δίνει ένα
χαστούκι.. Συνέρχομαι. Έχεις φύγει.Κάπου ανάμεσα στ'αστέρια θα κρύβεσαι. Και το
φως του ήλιου θα λούζει πάντα το χλωμό σου πρόσωπο. Βάζω πάλι τη φωτογραφία σου
στο συρτάρι. Κλειδώνω την μορφή σου στο μυαλό μου. Εκεί δεν θα σε βρεί ο χρόνος
για να σε κλέψει. Τι κι αν δεν υπάρχεις πια; Ζεις μέσα στην καρδιά μου. Και θα
ζεις όσο ζω κι εγώ...
Έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που η ψυχούλα σου έβγαλε
φτερά και πέταξε στο πλάι του Θεού....
"Μόνο όταν φύγει κάποιος
συνειδητοποιείς πόσο σημαντικός είναι.
Όσο έχω μυαλό θα σε σκέφτομαι κι
όσο έχω καρδιά θα σ'έχω μέσα μου"
22.09.1986 - 23.11.2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου