Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Ζυγός με ωροσκόπο Ζυγό και...ζωή στον ...Καρκίνο...;

Πήρα την μεγάλη απόφαση να γράψω το συγκεκριμένο κειμενάκι, τώρα που τελειώνω ένα δύσκολο, απρόοπτο, ξαφνικό ταξίδι που χρειάστηκε να ξεκινήσω πριν από περίπου 4 μήνες...
Είναι από τις περιπτώσεις στη ζωή σου που αν σου τύχει, αναθεωρείς πολλά και πολλούς...
Είναι από τα γεγονότα που συμβαίνουν και πραγματικά δοκιμάζουν τις αντοχές σου και την δύναμη του χαρακτήρα σου....
Είναι από τις περιπτώσεις που σε κάνουν από την μία να καταριέσαι και από την άλλη να ευχαριστείς που απέφυγες τα χειρότερα...
Είναι απλά από τις περιπτώσεις που σε κάνουν να ζυγίσεις καλύτερα οτιδήποτε και οποιονδήποτε σε περιβάλει...

  • Η αρχή...του τέλους...;;;
Την Πέμπτη 8/12/2011 ήταν που βρήκα καταλάθος τον όγκο στο στήθος μου. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει και η πρώτη μου σκέψη ήταν πώς θα πεθάνω, πώς δεν θα προλάβαινα να χαρώ το πρώτο μου ανηψάκι (τότε μόλις 29 ημερών), ούτε φυσικά και τίποτα άλλο στη ζωή μου... Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Και η αλήθεια είναι πώς δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Άρχισα τις εξετάσεις, οι οποίες δεν έδειχναν καθαρά τι ακριβώς ήταν. Το μόνο που ήταν σίγουρο, ήταν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ο όγκος για να γίνει βιοψία. Και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να ήταν κάτι άσχημο, έφτανε για να απογοητεύομαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ... Τελικά με τον γιατρό μου (που του χρωστάω την ζωή μου), κλείσαμε χειρουργείο για τις 20/12/2011, όπου με τοπική αναισθησία θα αφαιρούσαμε τον εν λόγω όγκο για να γίνει ταχυβιοψία και να εξακριβωθεί τυχόν κακοήθεια. Ο γιατρός μου ήταν σχεδόν σίγουρος πώς δεν θα ήταν κάτι, μιας και είμαι μόλις 25 ετών και χωρίς ιστορικό καρκίνου του μαστού στην οικογένεια μου.... Το σοκ λοιπόν όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας ήταν μεγάλο και για εκείνον! Μου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μόλις 20 λεπτά αφού είχα βγει από το χειρουργείο. Ήταν καρκίνος........

  • Και τώρα τι;
Εκείνο το πρωινό έκλαιγα για 2 ώρες. Ο γιατρός μας ενημέρωσε (εμένα και τους γονείς μου που ήταν δίπλα μου συνέχεια) ότι πρέπει να ξαναμπώ την επόμενη μέρα για χειρουργείο, αυτή την φορά με ολική νάρκωση, για να δουν αν έχει προκληθεί περεταίρω ζημιά, να καθαριστεί καλύτερα το σημείο και να ελεγχθούν και οι λεμφαδένες για περίπτωση μετάστασης. Κάναμε εξετάσεις για να γίνει και η εισαγωγή και φύγαμε με την ψυχή στα πόδια για το σπίτι. Μέχρι να φτάσουμε, είχα θυμώσει τόσο πολύ που στεναχωρούσα τους γονείς μου, που αποφάσισα πώς ότι κι αν συνέβαινε, τουλάχιστον θα με έβρισκε να το πολεμάω με νύχια και με δόντια και με το κεφάλι και την διάθεση μου ψηλά... Το βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ, έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου, πώς είχε τελειώσει, πώς δεν θα είχε γίνει μετάσταση και πώς απλά θα περάσω χειρουργείο για προληπτικούς λόγους...

  • Τι σου είναι η διαίσθηση.....
Όσο κι αν ακούγεται κατόπιν εορτής, πολύ καιρό πριν ανακαλύψω τον όγκο, σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ με έπιανε ένα "ανεξήγητο" άγχος ότι θα πάθω κάτι. Το ένιωθα πολύ έντονα και πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι με είχε πιάσει. Γενικά βέβαια δεν ήμουν καλά εκείνο τον καιρό, αλλά για πράγματα που αποδείχτηκαν τόσο μα τόσο ανούσια... Και τελικά η διαίσθηση μου δεν με διέψευσε. Ούτε τότε, ούτε μια μέρα πριν το μεγάλο χειρουργείο, που κάτι μέσα μου έλεγε πως το δύσκολο κομμάτι είχε ήδη περάσει...
Την επόμενη μέρα λοιπόν (21/12/2011) μπήκα στο χειρουργείο. Θυμάμαι μόνο το πρόσωπο του αναισθησιολόγου μου να μου λέει: "Άντε κορίτσι μου, θα τα πούμε σε λίγο". Μετά απλά έκλεισε ο διακόπτης και άνοιξε μετά από 2 ώρες για να ακούσω από το στόμα της μαμάς μου τρεις λέξεις: "Όλα πήγαν καλά"...Κοιμήθηκα μέχρι το απόγευμα...

  • Παρά τρίχα...
Τρεις μέρες έκατσα στο νοσοκομείο. Η εγχείρηση είχε πάει καλά, τα αποτελέσματα ήταν θετικά μιας και οι λεμφαδένες που είχαν αφαιρεθεί ήταν πεντακάθαροι, και το μόνο που έμενε ήταν τα περεταίρω αποτελέσματα της βιοψίας για να δούμε τι θα κάναμε απο εκεί και ύστερα. Αλλά αυτα θα τα μάθαινα μετά από δέκα μέρες που θα πήγαινα ξανά στον γιατρό για να μου αφαιρέσει τα ράμματα. Οι γιορτές ήταν υποτονικές μιας και όλοι είμασταν ακόμα μουδιασμένοι από την κατάσταση. Όταν πήγα στον γιατρό μετά τις 10 μέρες, μου αφαίρεσε τα ράμματα και κάλεσε τον ογκολόγο για να μου πει τι έπρεπε να κάνω. Πίστευα πώς θα ήταν καμιά ακτινοβολία και τέρμα. Εσύ είσαι που το λες; Ο ογκολόγος μου με ενημέρωσε πώς θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνω ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία (μιας και ο όγκος ήταν ορμονοεξαρτώμενος) καθώς επίσης και χημειοθεραπείες.... Μισή ώρα είμασταν στο γραφείο του όπου και με ενημέρωνε για τον σκοπό των θεραπειών, το πώς λειτουργούν , αλλά και τις παρενέργειες... Δυσκολότερη όλων...η απώλεια των μαλλιών μου... Και μάλιστα μέσα σε διάστημα 18 ημερών. Όμως όλα αυτά τα κάναμε για προληπτικούς λόγους μόνο. Έπρεπε απλά να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο να ξαναεμφανιστεί όγκος. Γι'αυτό και έσφιξα τα δόντια και το κατάπια κι αυτό.

  • Σήμερα...
Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω ήδη κάνει τις 5 απο τις 6 χημειοθεραπείες που έπρεπε να κάνω. Τα μαλλιά μου άρχισαν πάλι να βγαίνουν, κι εγώ άρχισα να βρίσκω σιγά- σιγά τον εαυτό μου. Είναι ακόμα δύσκολα τα πράγματα μιας και αισθάνομαι αρκετά κουρασμένη, με πονάνε αρκετά τα πόδια μου, και στα χέρια μου είναι σαν να έχω εγκαύματα, αλλά μια σκέψη με καθησυχάζει και με ωθεί να συνεχίσω. Σε λίγες μέρες τελειώνω με το πιο δύσκολο κομμάτι της θεραπείας και θα αρχίσω να ξαναμπαίνω στους παλιούς μου ρυθμούς. Γενικά οι χημειοθεραπείες είναι το πιο δύσκολο είδος θεραπείας που θα είχα να αντιμετωπίσω και μπορώ να πω πώς τις περισσότερες μέρες το αντιμετώπισα με θάρρος και ένα χαμόγελο στο στόμα. Φυσικά υπήρχαν και οι μέρες που ένιωθα όλο τον κόσμο στους ώμους μου να με λυγίζει από το βάρος, αλλά ευτυχώς πάντα λίγο πριν ακουμπήσουν τα γόνατα μου στο έδαφος, έδινα μια και ξανασηκωνόμουν.

  • Εν κατακλείδι
Γενικά μέσα στην ατυχία μου ήμουν πάρα πολύ τυχερή. Αν και διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού, τα θετικά ήταν πολλά..
  1. Το βρήκα τυχαία, επειδή απλά έτυχε να φαγουρίζομαι και να ξυθώ σ'εκείνο το σημείο. Ήταν επίσης αρκετά "επιφανειακό" έτσι ώστε να το "αισθανθώ".
  2. Ο γιατρός μου θεωρείται ο καλύτερος στην Ελλάδα σε παθήσεις του μαστού, έχει δε ένα τεράστιο πελάτολόγιο, πράγμα που σημαίνει πώς δέχεται καινούριους ασθενείς πολύ δύσκολα, αλλά εμένα με ανέλαβε με την πρώτη. Επίσης δεν εφησυχάστηκε από το νεαρό της ηλικίας μου και από την έλλειψη ιστορικού καρκίνου του μαστού, αλλά θέλησε να είναι 100% σίγουρος για την φύση του όγκου.
  3. Ο όγκος αν και επιθετικής μορφής (grade 3, αναπτύχθηκε μέσα σε διάστημα 7 μόλις μηνών, συνήθως παίρνει χρόνια...), δεν είχε κάνει μεταστάσεις.
  4. Η όλη ιστορία πέρασε τόσο γρήγορα, που δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω( πέρασαν μόλις 12 μέρες από την μέρα που το ανακάλυψα μέχρι την μέρα που αφαιρέθηκε).Και μπορώ να πώ πώς ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχω συνειδητοποιήσει πόσο κοντά μου πέρασε αυτή η σφαίρα....
Επίσης μέσα από όλη αυτή την διαδικασία πήρα πολλά μαθήματα ζωής, έφαγα πολλά χαστούκια που με έκαναν και με κάνουν ακόμα να αναθεωρώ πολλές καταστάσεις και πολλούς ανθρώπους, κατάλαβα πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου, κέρδισα ανθρώπους, έχασα ανθρώπους, είδα τον πραγματικό εαυτό κάποιων ανθρώπων που θεωρούσα δικούς μου, απογοητεύτηκα, χάρηκα, ωρίμασα.
Εκτός από την οικογένεια μου, μαζί μου το πέρασαν κι άλλα άτομα, φίλοι και γνωστοί, που ήταν στο πλευρό μου σε όλη την διάρκεια και με στήριξαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δυστυχώς σε αυτή την διαδικασία, η ζωή δεν μου έδωσε δίαλειμμα κι έτσι εκτός του ότι έμεινα άνεργη και πάλι, έχασα έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου από δίπλα μου. Ήταν ίσως και αυτό που τις περισσότερες φορές με έριχνε, με στεναχωρούσε και με κομμάτιαζε. Αυτό νομίζω θα είναι και κάτι που θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή. Το πώς ένας άνθρωπος που με "αγαπούσε", ήταν απών στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου μέχρι σήμερα... Αλλά βγήκε και ένα δίδαγμα από αυτή την κατάσταση: "Τα λόγια είναι εύκολα και απλά, οι λέξεις βγαίνουν αγόγγυστα από τα χείλη, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που συμαδεύουν τις ζωές μας. Οι πράξεις μετράνε στο τέλος...". Τι να κάνουμε όμως; C'est la vie, que sera sera... Είπαμε, έχασα κάποιους, κέρδισα κάποιους...

Από την αρχή της περιπέτειας μου είχα δίπλα μου έναν ανέλπιστο σύμμαχο, μια παλιά μου φίλη που αν και είχαμε χαθεί για χρόνια και μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε αρχίσει πάλι να κάνουμε παρέα, ήταν εκεί κάθε μέρα, σε κάθε βήμα, σε κάθε δυσκολία, να με κάνει να ξεχνιέμαι, να με στηρίζει και να με "σηκώνει" και πραγματικά τα ευχαριστώ δεν φτάνουν για να της εκφράσω πόσο πολύ εκτίμησα την παρουσία της και την φιλία της. Το μόνο που θα κάνω είναι να της αφιερώσω το κειμενάκι και να της πω απλά: "Χριστίνα, σ'ευχαριστώ για όλα...".



Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Είναι μύθος, είναι μύθος...(;) part 1

Πολλές φορές με έχει προβληματίσει η εικόνα της σύγχρονης γυναίκας στην κοινωνία του σήμερα. Ποιά από τα στερεότυπα ισχύουν, ποιά είναι απλά μύθος και ποιά απλά βολεύουν την θέση της... Και πάνω στο συγκεκριμένο θέμα θα ήθελα πάρα πολύ και την δική σας γνώμη, οπότε αν θέλετε αφήστε σχόλιο, μπας και βρούμε μαζί καμιά άκρη, ή στην τελική μπας και γελάσουμε λίγο από τις διαφορετικές απόψεις.
  • Η θέση της γυναίκας είναι στην κουζίνα.
Εδώ νομίζω πώς υπάρχει το πρώτο φάουλ από μεριάς Ανδρών. Αυτή η άποψη μπορεί να ευσταθούσε την εποχή των γιαγιάδων μας που οι γυναίκες δεν είχαν την δυνατότητα να σπουδάσουν (πλην σπάνιων εξαιρέσεων) και όλη τους η ζωή αναγκαστικά περιστρεφόταν γύρω από τον άντρα τους και το νοικοκυριό τους. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει δραματικά από τότε, οι γυναίκες πλέον έχουν και άλλα δικαιώματα (φυσικά με τα δικαιώματα έρχονται και υποχρεώσεις), είναι χειραφετημένες (θα ασχοληθώ παρακάτω με αυτό το...ψέμα....) και πλέον το συγκεκριμένο στερεότυπο δεν θα μπορούσε να είναι πιο άκυρο...

  • Η σημερινή γυναίκα ασχολείται μόνο με την εικόνα της.
Δυστυχώς εδώ τσούπρες θα αναγκαστώ να συμφωνήσω... Πολύ κακό τελευταία με το τι ρούχα θα βάλω πώς θα βαφτώ, πώς θα κυκλοφορήσω, που θα βγώ, πώς θα φτιάξω το μαλλί... Πολύ ματαιοδοξία ρε κορίτσια! Χαλαρώστε λίγο. Κανείς δεν είπε πώς η εικόνα δεν είναι σημαντική, αλλά δεν είναι και το μοναδικό πράγμα που πρέπει να απασχολεί τα μυαλά μας...Στην τελική η έκφραση "Από έξω bella bella και από μέσα κατσιβέλα" δεν έχει βγει τυχαία... Έχει βγει για κάτι κοριτσάκια που το μόνο που τους απασχολεί είναι να ταιριάξουν το χρώμα της όζας τους με την τσάντα που θα κρατήσουν... Και αν στην τελική είσαι όντως τόσο ματαιόδοξη και ανίκανη να συζητήσεις οτιδήποτε άλλο εκτός από την καινούρια ξεκολέ μπλόυζα που πήρες και το πόσο ξανθό έκανες το μαλλί σου, μην το παίζεις και intellectuelle και βαριά κουλτούρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο γκόμενο σου ή στις παρέες σου. Γιατί κάπως έτσι μας βγαίνει το όνομα...Και είναι κρίμα για όλες μας....
  • Οι ξανθιές γυναίκες είναι χαζές.
Εδώ κι αν δεν ισχύει. Εγώ έχω την δική μου γνώμη πάνω στο θέμα και καιρό τώρα θα ήθελα να την αποτυπώσω. Το πόσο ανοιχτόχρωμο είναι το μαλλί σου, δεν σε κάνει απαραίτητα και μπρόκολο, αλλά πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες) το ξανθό μαλλί αποτελεί άλλοθι για να κάνεις μ@λ@κίες χωρίς ενοχές. Και αναλόγως τις μ@λ@κίες που θέλεις να κάνεις, ανοίγεις και τον τόνο του μαλλιού. Είναι άδικο να κατηγορείς ένα χρώμα για την δική σου βλακεία και κάλλο στον εγκέφαλο. Γι'αυτό νομίζω και έχει βγεί και ο συγκεκριμένος μύθος. Γιατί όλες πιασμένες απο τον συγκεκριμένο μύθο, κρύβουν την ανύπαρκτη ή βαρετή τους προσωπικότητα και προβάλουν ένα εαυτό που ουσιαστικά δεν τις τιμά. Και μη μιλήσω γι'αυτές που το παίζουν ξανθιές και συμφιλιωμένες με την αναλογία ξανθιά=χαζή. Αυτές είναι συνήθως οι γυναικούλες που απλά είναι μπογιατισμένες ξανθιές και προσπαθούν να ρίξουν την ανοησία τους και το μικρό τους I.Q. στο χρώμα που κουβαλάνε στην κασίδα τους... Κορίτσια επιτέλους καταντάτε γραφικές, γελοίες και συντηρείτε ένα μύθο που είναι προσβλητικός για ένα μεγάλο μερίδιο του γυναικείου πλυθυσμού. Η βλακεία είναι θέμα γονιδίων και όχι βαφής... Και ένα τελευταίο...Επειδή βάφεις τα μαλλιά σου ξανθά, δεν σημαίνει ότι είσαι και ξανθιά...Και εγώ έχω βάψει ξανθά τα μαλλιά μου και σκοπεύω στο μέλλον να το ξανακάνω, αλλά πάντα θα είμαι μια μελαχρινή που έβαψα τα μαλλιά μου! Και δόξα τον Θεό (σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων) δεν έχω ανάγκη ούτε ηλίθια να το παίξω γιατί πολύ απλά δεν είμαι, ούτε να κρύψω την πουτ@ανι@ μου, γιατί πολύ απλά δεν είμαι! Απλά μου αρέσει το χρώμα και πάνω απ'όλα...μου ταιριάζει στην επιδερμίδα!!!
  • Όλες οι γυναίκες ειναι πουτ@νες.
Εδώ κι αν σηκώνει συζήτηση...! Δυστυχώς αυτό το κλισέ κοντεύει να καταντήσει αληθινό, και αυτό εξαιτίας (πάλι) μιας ομάδας πλυθυσμού, που λόγω πολλών παραγόντων, το έχουν κάνει να ισχύει. Και εξηγούμαι... Όταν σε απασχολεί μόνο η εικόνα σου δηλαδή το φαίνεσθαι, εννοείται πώς κάποια στιγμή αναπόφευκτα, θα αρχίσεις να αναζητάς και χορηγό για την ματαιοδοξία σου. Επίσης όταν σε απασχολεί μόνο πόσους θα βάλεις ανάμεσα στα πόδια σου, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως θα σε χαρακτηρίσουν και πουτ@ν@! Και φυσικά εδώ έρχεται και κουμπώνει και το ρητό Πουτ@ν@ στην ψυχή... Γιατί δεν έχει σημασία το με πόσους έχεις κοιμηθεί, αλλά το πόσους έχεις γονατίσει με την συμπεριφορά σου. Το πόσους έχεις πληγώσει, το πόσο βρώμικη είσαι....Μπορεί να έχεις πάει με έπειρους άνδρες, να κάνεις τα απίστευτα στο κρεβάτι σου, αλλά να νιώθεις πράγματα για τον καθένα, όταν όμως απλά τα ανοίγεις και ότι πάρεις, μόνο και μόνο για να λές οτι γ@μιεσ@ι κάθε βράδυ, ε τότε ναι βρε κοπελιά μου είσαι πουτ@ν@ και μάλιστα μεγάλη!!! Από όλο αυτό λοιπόν βγαίνει πως εκμετάλευση= πουτ@νι@ και φυσικά η εκμεταλευσή δεν αφορά μόνο στον άνδρικο πλυθυσμό αλλά και στον γυναικείο, γιατί το ίδιο πουτ@ν@ είσαι όταν θάβεις τις φίλες σου πίσω από την πλάτη τους και από μπροστά τους είσαι μέσα στις γλύκες. Γι'αυτό λένε άλλωστε πώς δεν υπάρχει αυτό που λένε γυναικεία φιλία!!!.......

......Τέλος πρώτου μέρους... Το στανταρακι είναι πώς θα υπάρξει και δεύτερο αλλά ίσως και τρίτο μέρος....Stay tuned



Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Ηδημιουργία είναι 5% έμπνευση και 95% σκληρή δουλειά...


Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου εδώ και κανα δίωρο, με ανοιχτό το Word και ψάχνω να βρώ πώς θα ξεκινήσω το συγκεκριμένο άρθρο. Τα τσιγάρα πάνε και έρχονται και το θέμα όλο και αλλάζει μορφή μέσα στο κεφάλι μου. Σαν κλασσική ζυγός, που μπροστά σε ένα δίλημα θα επιλέξει την... τρίτη λύση μέχρι να σκεφτεί και τέταρτη και πέμπτη και τελικά να τα παρατήσει γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να αποφασίσει, κάθομαι και αναλύω μέχρι αηδίας τις σκέψεις μου, μέχρι να απογοητευθώ. "Μα τι κακό είναι και αυτό που με πιάνει; Δεν πάω να λύσω το Κυπριακό, ένα θεματάκι θέλω να γράψω, τόσο ζόρι και άγχος για μερικές λέξεις αραδιασμένες στη σειρά;"  Κι όμως νιώθω το βάρος να μπαστακώνεται στους ώμους μου και το άγχος να γίνεται δεύτερη φύση μου.
Ίσως απλά μου λείπει η αυτοσυγκέντρωση, ίσως φταίει η μουσική που ακούω και αποσυντονίζομαι, ίσως να μην έχω έμπνευση αυτη την στιγμή.
"Ε λοιπόν θα την κάνω την αρχή και όπως βγει" λέω στον εαυτό μου και ξεκινάω να βάζω σε σειρά αυτα που θα αποτυπώσω σε καποιον server μακριά από εδώ που βρίσκομαι.
Μετά από άπειρα ορθογραφικά (καταραμένα greeklish) και πολλά πολλά backspace και delete και με ένα κεφάλι καζάνι από τα αμέτρητα "τίκι τίκι" στο πληκτρολόγιο, αποφασίζω πώς το κειμενάκι είναι ας πούμε συμπαθητικό και σταματάω για να το διαβάσω. "Κάτι λείπει" σκέφτομαι και προσπαθώ να το εντοπίσω. Περνάει κανα εικοσάλεπτο ακόμα και πιάνω τον εαυτό μου να πετάει αλλού, σε αυτά που λείπουν από την ζωή μου και όχι σε αυτό που λείπει απο το κείμενο...
"Αυτός ο καταραμένος ο Israel Kamakawiwo 'ole  η αλλιώς IZ φταίει που βρίσκομαι αλλού τώρα." Ο στίχος λέει: "somewhere over the rainbow, blue birds fly" και εγώ μάλλον κάπου εκεί θα ήθελα να είμαι τώρα. Χωρίς παραπάνω σκεψεις,απλά κάπου αλλού.
Τελικά αποφασίζω πώς το κείμενο είναι μια χαρά ως έχει, αλλά προς στιγμήν δεν θα πάει για ανάρτηση." Ίσως αύριο" λέω και χάνομαι στην μελωδία του Patrick Swayze που τραγουδα το "She's like the wind"… 
Πολύ δούλεψα και σήμερα... Η δημιουργία, λένε, είναι 5% έμπνευση και 95% σκληρή δουλεια. Αλλά και πάλι όταν το 5% καθορίζει το 95%, πώς μπορείς να εργαστείς όταν αυτό το μικρό ποσοστό απουσιάζει;;; Δεν είσαι ολοκληρωμένος κατάλαβες; Τι να πεις... Que sera, sera...
Καληνύχτα... 
...για την ώρα!

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

"Παιδιά να οργανωθούμε"





Και ναι έγινε η αρχή. Η πρώτη ανάρτηση τελικά βγήκε εύκολα, σχεδόν αβίαστα. "Ώστε λοιπόν αυτό είναι το ιστόλογιο...Ημερολόγιο φάση και Άγιος ο Θεός που λένε". Και ξαφνικά κατακλύζεσαι από ιδέες, σκέψεις, θέματα για να γράψεις, ανθρώπους για να βοηθήσεις...Ωχ ρε συ τι άγχος μ'έπιασε ξαφνικά; Μήπως γίνομαι κουραστική; Μήπως δεν έχω οιρμό; Μήπως θα βγάλω μιζέρια με αυτά που θέλω να γράψω....;
....SYSTEM FAIL.......
Άντε πάμε για reboot...
"ΕΙΜΑΙ Η ΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!" Γιατί να αγχώνομαι και για το blog μου; Στην τελική αν το δω σαν ημερολόγιο, είναι πολύ φυσιολογικό να μην έχει οιρμό, ακόμη πιο φυσιολογικό κάποια πράγματα από αυτά που θα γράφω να έχουν μια γαλάζια απόχρωση (ναι εγώ και ο Picasso τρομάρα μου...) και εννοείται πως ίσως κάποια από αυτά που θα μοιράζομαι να μη βγάζουν και πολύ νόημα... "Και τι σκας; Τάνια είσαι" (από το γωστό: ΠΑΟΚ είσαι...)
Σιγά σιγά θα τους βρω τους ρυθμούς μου που θα πάει. Τι στο διάολο δημιουργικό άτομο είμαι στην τελική;;; Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι καλλιτέχναι...ανήσυχα πνεύματα!!! (Ώπα ώπα ψωνάρα σού 'φυγε η καλούμπα!!!
(γκουχου γκουχου)
Τι έλεγα; Α ναι! Μετά από το σύντομο παραλλήρημα του τι γράφω, που πάω, που πατώ και που βρίσκομαι, αρχίζω και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Σκέφτομαι τρόπους οργάνωσης, γραμμή πλεύσης και αρχίζω την νοερή αρχειοθέτηση. Και κάπου εκεί μέσα στον πανικό, αρχίζω να επαναλαμβάνω τη φράση του ανέκδοτου "Παιδιά να οργανωθούμε" κι εκεί κάπου αρχίζω και πάλι να χάνω την μπάλα, αλλά αυτή την φορά όχι από το άγχος αλλά από τα γέλια και παίρνω την μεγάλη απόφαση.
"Ναι, τελικά ειναι ημερολόγιο φάση...."

Αμήν!
http://www.youtube.com/watch?v=yoRpWEE-E0Q&feature=relmfu ένα τραγούδι που με ταξιδεύει και μου φτιάχνει την διάθεση. Ελπίζω να σας κάνει το ίδιο....

Κι όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι...


Ας ξεκινήσω λοιπόν από τα πολύ βασικά και στη συνέχεια βλέπουμε...
Το όνομά μου είναι Τάνια και είμαι μια 25αρα γραφίστρια από την Θεσσαλονίκη. Θύμα της πολιτικής κατάστασης, άνεργη και πάλι εδώ και κανα 2μηνο, ψάχνω τρόπους να γεμίσω τον τόσο ελεύθερο χρόνο που έχω στα χέρια μου. Και ίσως την σήμερον ημέρα είναι το μόνο "περιουσιακό" στοιχείο που έχει μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων... Ελεύθερος χρόνος... Και μάλιστα χωρίς κανείς μας να τον έχει ζητήσει (τουλάχιστον σε τόση αφθονία)!
Τα πράγματα έχουν αρχίσει και ζορίζουν ακόμα και στην φραπεδούπολη. Δεν είμαστε πια τόσο χαλαρά όσο μας παρουσίαζαν όλα αυτά τα χρόνια... Αβεβαιότητα, ανεργία και άγχος είναι πλέον τα κύρια χαρακτηριστικά μας. Κι όμως, δεν μπορώ να καταλάβω πως έχουμε φτάσει ένα ολόκληρο έθνος να είμαστε μέσα στην απαισιοδοξία για το μέλλον. Εγώ είχα μάθει πως πρέπει να χαμογελάμε απέναντι στις δυσκολίες, και να κάνουμε όνειρα. Τώρα το μόνο όνειρο που κάνουμε είναι μπας και βρούμε καμιά δουλειά (ημιαπασχόληση, χώρις ένσημο και ευχαριστημένος να'σαι) για να βγάζουμε τα βασικά μας έξοδα χωρίς να φτάνουμε στο σημείο να μας χαρτζιλικώνουν για ακόμα μια φορά οι γονείς μας... Α ρε Ελλαδάρα μας ισοπέδωσες πάλι...
Τις προάλλες πήγα για καφέ με παλιούς φίλους μιας και είχαμε καιρό να τα πούμε από κοντά (special thanks facebook που μας έχεις αποξενώσει) και είδα μια γενιά, την γενιά μου, μέσα στην τσατίλα, την απαισιοδοξία και την μιζέρια. Οι περισσότεροι άνεργοι, κάποιοι με ευκαιριακές δουλειές τύπου "κάνω djιλίκι σε κανένα μαγαζί" και κανά δυό "τυχεροί" με δουλίτσα (ναι αλλά μέχρι πότε...)... Αυτό δεν ήταν καφές, ήταν ο καφές της παρηγοριάς...
Και που θα πάει δηλαδή αυτή η βαλίτσα; Έχει βγάλει εισητήριο προς άγνωστο προορισμό και τρέξε Έλληνα μ@λ@κ@ να την βρείς... (αναστενάζω δις...). Θα συνεχίσουμε πολύ σε αυτή την κατάσταση, όχι τίποτα άλλο αλλά είμαι και νευρικιά πόσο να αντέξω; Και ηρεμιστικά να θέλω να παρώ δηλαδή δεν έχω φράγκο...
Και συν τοις άλλοις δεν λέει να φτιάξει και ο καιρός... Ούτε Λονδίνο ρε Θεέ... Άντε φτάνει τόση μουντίλα. Σήμερα έκανε πως ξεμύτισε ο ήλιος και μαζί του ξεμυτίσαμε κι εμείς σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Αχ πότε θα έρθει καλοκαίρι, να τρέχουμε στην Χαλκιδική (βενζίνες όλη η παρέα) για κανα μπάνιο και κανά καφέ( μας βλέπω με τον σπαστό και τα ταπέρ να ξαναπαίρνουν φωτιά, -Αχ μανούλα με τους κεφτέδες σου- όπως όταν είμασταν πιτσιρίκια). Το καλό στην όλη υπόθεση "Κρίση" είναι ό,τι ξαφνικά αρχίσαμε να εκτιμάμε κάποια απλά πραγματάκια που σαν γενιά που δεν μας είχε λείψει τίποτα, τα είχαμε δεδομένα και στο φτύσιμο.
Νιώθω πως έχουμε αρχίσει να προσγειωνόμαστε κάπως στην γη, να γινόμαστε από παιδιά του μπαμπά και της μαμάς, ενήλικες με ευθύνες, που πρέπει να βρούν τρόπους να "χτίσουν"' από την αρχή και από την βάση την ζωή τους, (όπως οι παππούδες και οι γονείς μας), και έχουμε αρχίσει να ενδιαφερόμαστε λίγο παραπάνω για την πολιτική κατάσταση στην χώρα και πώς να την αλλάξουμε. Φυσικά η λεξη "Καλοπέραση" είναι τατουάζ στο σώμα μας αλλά πλέον βλέπω πως μπαίνει σε ισχύ το "Παν μέτρον άριστον". Και νομίζω καιρός ήτανε...
Ο καιρός λοιπόν θα δείξει το μέλλον της χώρας και πώς αυτό θα εξελιχθεί, και μαζί με αυτό κι εμείς από κοντά. Μεγαλώσαμε απότομα στα 22 εκεί που έπρεπε να ξεκινάμε με αισιοδοξία και ανοιγμένα φτερά, μας κόψαν και τα φτερά και την φόρα, μας βάλαν και τα δυό πόδια σ'ένα παπούτσι, μας γέμισαν βάρη και αυθύνες αλλά όπως λέει και ένας φιλος μου "Μασάνε ρε τα κομμάντα;" Η μέρα άρχισε να μεγαλώνει, (μπήκε η Άνοιξη ντε) ήρθε νομίζω η ώρα να ξυπνήσουμε από την χειμέρια νάρκη που είμασταν τόσα χρόνια και να χαμογελάσουμε προς τη μεριά του ήλιου. Και ίσως μας χαμογελάσει και αυτός...!
Άντε και καλή μας αρχή.......

Κάθε αρχή και δύσκολη

Τελικά το να στήσεις δικό σου ιστολόγιο δεν είναι και εύκολη υπόθεση. Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να γράφεις, να επιλέξεις τον τίτλο του ιστολογίου και φυσικά να το στήσεις και να αρχίσεις τις αναρτήσεις. Καλώς ήρθα λοιπόν σε αυτή την καινούρια εμπειρία. Ακόμα και αυτή την στιγμή δεν ξέρω πώς και από που να αρχίσω...