Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Ζυγός με ωροσκόπο Ζυγό και...ζωή στον ...Καρκίνο...;

Πήρα την μεγάλη απόφαση να γράψω το συγκεκριμένο κειμενάκι, τώρα που τελειώνω ένα δύσκολο, απρόοπτο, ξαφνικό ταξίδι που χρειάστηκε να ξεκινήσω πριν από περίπου 4 μήνες...
Είναι από τις περιπτώσεις στη ζωή σου που αν σου τύχει, αναθεωρείς πολλά και πολλούς...
Είναι από τα γεγονότα που συμβαίνουν και πραγματικά δοκιμάζουν τις αντοχές σου και την δύναμη του χαρακτήρα σου....
Είναι από τις περιπτώσεις που σε κάνουν από την μία να καταριέσαι και από την άλλη να ευχαριστείς που απέφυγες τα χειρότερα...
Είναι απλά από τις περιπτώσεις που σε κάνουν να ζυγίσεις καλύτερα οτιδήποτε και οποιονδήποτε σε περιβάλει...

  • Η αρχή...του τέλους...;;;
Την Πέμπτη 8/12/2011 ήταν που βρήκα καταλάθος τον όγκο στο στήθος μου. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει και η πρώτη μου σκέψη ήταν πώς θα πεθάνω, πώς δεν θα προλάβαινα να χαρώ το πρώτο μου ανηψάκι (τότε μόλις 29 ημερών), ούτε φυσικά και τίποτα άλλο στη ζωή μου... Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Και η αλήθεια είναι πώς δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Άρχισα τις εξετάσεις, οι οποίες δεν έδειχναν καθαρά τι ακριβώς ήταν. Το μόνο που ήταν σίγουρο, ήταν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ο όγκος για να γίνει βιοψία. Και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να ήταν κάτι άσχημο, έφτανε για να απογοητεύομαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ... Τελικά με τον γιατρό μου (που του χρωστάω την ζωή μου), κλείσαμε χειρουργείο για τις 20/12/2011, όπου με τοπική αναισθησία θα αφαιρούσαμε τον εν λόγω όγκο για να γίνει ταχυβιοψία και να εξακριβωθεί τυχόν κακοήθεια. Ο γιατρός μου ήταν σχεδόν σίγουρος πώς δεν θα ήταν κάτι, μιας και είμαι μόλις 25 ετών και χωρίς ιστορικό καρκίνου του μαστού στην οικογένεια μου.... Το σοκ λοιπόν όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας ήταν μεγάλο και για εκείνον! Μου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μόλις 20 λεπτά αφού είχα βγει από το χειρουργείο. Ήταν καρκίνος........

  • Και τώρα τι;
Εκείνο το πρωινό έκλαιγα για 2 ώρες. Ο γιατρός μας ενημέρωσε (εμένα και τους γονείς μου που ήταν δίπλα μου συνέχεια) ότι πρέπει να ξαναμπώ την επόμενη μέρα για χειρουργείο, αυτή την φορά με ολική νάρκωση, για να δουν αν έχει προκληθεί περεταίρω ζημιά, να καθαριστεί καλύτερα το σημείο και να ελεγχθούν και οι λεμφαδένες για περίπτωση μετάστασης. Κάναμε εξετάσεις για να γίνει και η εισαγωγή και φύγαμε με την ψυχή στα πόδια για το σπίτι. Μέχρι να φτάσουμε, είχα θυμώσει τόσο πολύ που στεναχωρούσα τους γονείς μου, που αποφάσισα πώς ότι κι αν συνέβαινε, τουλάχιστον θα με έβρισκε να το πολεμάω με νύχια και με δόντια και με το κεφάλι και την διάθεση μου ψηλά... Το βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ, έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου, πώς είχε τελειώσει, πώς δεν θα είχε γίνει μετάσταση και πώς απλά θα περάσω χειρουργείο για προληπτικούς λόγους...

  • Τι σου είναι η διαίσθηση.....
Όσο κι αν ακούγεται κατόπιν εορτής, πολύ καιρό πριν ανακαλύψω τον όγκο, σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ με έπιανε ένα "ανεξήγητο" άγχος ότι θα πάθω κάτι. Το ένιωθα πολύ έντονα και πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι με είχε πιάσει. Γενικά βέβαια δεν ήμουν καλά εκείνο τον καιρό, αλλά για πράγματα που αποδείχτηκαν τόσο μα τόσο ανούσια... Και τελικά η διαίσθηση μου δεν με διέψευσε. Ούτε τότε, ούτε μια μέρα πριν το μεγάλο χειρουργείο, που κάτι μέσα μου έλεγε πως το δύσκολο κομμάτι είχε ήδη περάσει...
Την επόμενη μέρα λοιπόν (21/12/2011) μπήκα στο χειρουργείο. Θυμάμαι μόνο το πρόσωπο του αναισθησιολόγου μου να μου λέει: "Άντε κορίτσι μου, θα τα πούμε σε λίγο". Μετά απλά έκλεισε ο διακόπτης και άνοιξε μετά από 2 ώρες για να ακούσω από το στόμα της μαμάς μου τρεις λέξεις: "Όλα πήγαν καλά"...Κοιμήθηκα μέχρι το απόγευμα...

  • Παρά τρίχα...
Τρεις μέρες έκατσα στο νοσοκομείο. Η εγχείρηση είχε πάει καλά, τα αποτελέσματα ήταν θετικά μιας και οι λεμφαδένες που είχαν αφαιρεθεί ήταν πεντακάθαροι, και το μόνο που έμενε ήταν τα περεταίρω αποτελέσματα της βιοψίας για να δούμε τι θα κάναμε απο εκεί και ύστερα. Αλλά αυτα θα τα μάθαινα μετά από δέκα μέρες που θα πήγαινα ξανά στον γιατρό για να μου αφαιρέσει τα ράμματα. Οι γιορτές ήταν υποτονικές μιας και όλοι είμασταν ακόμα μουδιασμένοι από την κατάσταση. Όταν πήγα στον γιατρό μετά τις 10 μέρες, μου αφαίρεσε τα ράμματα και κάλεσε τον ογκολόγο για να μου πει τι έπρεπε να κάνω. Πίστευα πώς θα ήταν καμιά ακτινοβολία και τέρμα. Εσύ είσαι που το λες; Ο ογκολόγος μου με ενημέρωσε πώς θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνω ακτινοβολίες, ορμονοθεραπεία (μιας και ο όγκος ήταν ορμονοεξαρτώμενος) καθώς επίσης και χημειοθεραπείες.... Μισή ώρα είμασταν στο γραφείο του όπου και με ενημέρωνε για τον σκοπό των θεραπειών, το πώς λειτουργούν , αλλά και τις παρενέργειες... Δυσκολότερη όλων...η απώλεια των μαλλιών μου... Και μάλιστα μέσα σε διάστημα 18 ημερών. Όμως όλα αυτά τα κάναμε για προληπτικούς λόγους μόνο. Έπρεπε απλά να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο να ξαναεμφανιστεί όγκος. Γι'αυτό και έσφιξα τα δόντια και το κατάπια κι αυτό.

  • Σήμερα...
Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω ήδη κάνει τις 5 απο τις 6 χημειοθεραπείες που έπρεπε να κάνω. Τα μαλλιά μου άρχισαν πάλι να βγαίνουν, κι εγώ άρχισα να βρίσκω σιγά- σιγά τον εαυτό μου. Είναι ακόμα δύσκολα τα πράγματα μιας και αισθάνομαι αρκετά κουρασμένη, με πονάνε αρκετά τα πόδια μου, και στα χέρια μου είναι σαν να έχω εγκαύματα, αλλά μια σκέψη με καθησυχάζει και με ωθεί να συνεχίσω. Σε λίγες μέρες τελειώνω με το πιο δύσκολο κομμάτι της θεραπείας και θα αρχίσω να ξαναμπαίνω στους παλιούς μου ρυθμούς. Γενικά οι χημειοθεραπείες είναι το πιο δύσκολο είδος θεραπείας που θα είχα να αντιμετωπίσω και μπορώ να πω πώς τις περισσότερες μέρες το αντιμετώπισα με θάρρος και ένα χαμόγελο στο στόμα. Φυσικά υπήρχαν και οι μέρες που ένιωθα όλο τον κόσμο στους ώμους μου να με λυγίζει από το βάρος, αλλά ευτυχώς πάντα λίγο πριν ακουμπήσουν τα γόνατα μου στο έδαφος, έδινα μια και ξανασηκωνόμουν.

  • Εν κατακλείδι
Γενικά μέσα στην ατυχία μου ήμουν πάρα πολύ τυχερή. Αν και διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού, τα θετικά ήταν πολλά..
  1. Το βρήκα τυχαία, επειδή απλά έτυχε να φαγουρίζομαι και να ξυθώ σ'εκείνο το σημείο. Ήταν επίσης αρκετά "επιφανειακό" έτσι ώστε να το "αισθανθώ".
  2. Ο γιατρός μου θεωρείται ο καλύτερος στην Ελλάδα σε παθήσεις του μαστού, έχει δε ένα τεράστιο πελάτολόγιο, πράγμα που σημαίνει πώς δέχεται καινούριους ασθενείς πολύ δύσκολα, αλλά εμένα με ανέλαβε με την πρώτη. Επίσης δεν εφησυχάστηκε από το νεαρό της ηλικίας μου και από την έλλειψη ιστορικού καρκίνου του μαστού, αλλά θέλησε να είναι 100% σίγουρος για την φύση του όγκου.
  3. Ο όγκος αν και επιθετικής μορφής (grade 3, αναπτύχθηκε μέσα σε διάστημα 7 μόλις μηνών, συνήθως παίρνει χρόνια...), δεν είχε κάνει μεταστάσεις.
  4. Η όλη ιστορία πέρασε τόσο γρήγορα, που δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω( πέρασαν μόλις 12 μέρες από την μέρα που το ανακάλυψα μέχρι την μέρα που αφαιρέθηκε).Και μπορώ να πώ πώς ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχω συνειδητοποιήσει πόσο κοντά μου πέρασε αυτή η σφαίρα....
Επίσης μέσα από όλη αυτή την διαδικασία πήρα πολλά μαθήματα ζωής, έφαγα πολλά χαστούκια που με έκαναν και με κάνουν ακόμα να αναθεωρώ πολλές καταστάσεις και πολλούς ανθρώπους, κατάλαβα πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου, κέρδισα ανθρώπους, έχασα ανθρώπους, είδα τον πραγματικό εαυτό κάποιων ανθρώπων που θεωρούσα δικούς μου, απογοητεύτηκα, χάρηκα, ωρίμασα.
Εκτός από την οικογένεια μου, μαζί μου το πέρασαν κι άλλα άτομα, φίλοι και γνωστοί, που ήταν στο πλευρό μου σε όλη την διάρκεια και με στήριξαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δυστυχώς σε αυτή την διαδικασία, η ζωή δεν μου έδωσε δίαλειμμα κι έτσι εκτός του ότι έμεινα άνεργη και πάλι, έχασα έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου από δίπλα μου. Ήταν ίσως και αυτό που τις περισσότερες φορές με έριχνε, με στεναχωρούσε και με κομμάτιαζε. Αυτό νομίζω θα είναι και κάτι που θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή. Το πώς ένας άνθρωπος που με "αγαπούσε", ήταν απών στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου μέχρι σήμερα... Αλλά βγήκε και ένα δίδαγμα από αυτή την κατάσταση: "Τα λόγια είναι εύκολα και απλά, οι λέξεις βγαίνουν αγόγγυστα από τα χείλη, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που συμαδεύουν τις ζωές μας. Οι πράξεις μετράνε στο τέλος...". Τι να κάνουμε όμως; C'est la vie, que sera sera... Είπαμε, έχασα κάποιους, κέρδισα κάποιους...

Από την αρχή της περιπέτειας μου είχα δίπλα μου έναν ανέλπιστο σύμμαχο, μια παλιά μου φίλη που αν και είχαμε χαθεί για χρόνια και μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε αρχίσει πάλι να κάνουμε παρέα, ήταν εκεί κάθε μέρα, σε κάθε βήμα, σε κάθε δυσκολία, να με κάνει να ξεχνιέμαι, να με στηρίζει και να με "σηκώνει" και πραγματικά τα ευχαριστώ δεν φτάνουν για να της εκφράσω πόσο πολύ εκτίμησα την παρουσία της και την φιλία της. Το μόνο που θα κάνω είναι να της αφιερώσω το κειμενάκι και να της πω απλά: "Χριστίνα, σ'ευχαριστώ για όλα...".



2 σχόλια:

  1. εχω μεινει με το στομα ανοιχτο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Μπάμπη!!! Ελπίζω να το έκλεισες από χθες το στόμα σου, μη ξεραθεί τόσες ώρες!!! χαχαχαχα! Όλα καλά και αισιόδοξα!!! Τίποτα άλλο να πω δεν νομίζω ότι χρειάζεται!!! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή