Πήρα την μεγάλη απόφαση να γράψω το συγκεκριμένο κειμενάκι, τώρα που τελειώνω ένα δύσκολο, απρόοπτο, ξαφνικό ταξίδι που χρειάστηκε να ξεκινήσω πριν από περίπου 4 μήνες...
Είναι από τις περιπτώσεις στη ζωή σου που αν σου τύχει, αναθεωρείς πολλά και πολλούς...
Είναι από τα γεγονότα που συμβαίνουν και πραγματικά δοκιμάζουν τις αντοχές σου και την δύναμη του χαρακτήρα σου....
Είναι από τις περιπτώσεις που σε κάνουν από την μία να καταριέσαι και από την άλλη να ευχαριστείς που απέφυγες τα χειρότερα...
Είναι απλά από τις περιπτώσεις που σε κάνουν να ζυγίσεις καλύτερα οτιδήποτε και οποιονδήποτε σε περιβάλει...
Την επόμενη μέρα λοιπόν (21/12/2011) μπήκα στο χειρουργείο. Θυμάμαι μόνο το πρόσωπο του αναισθησιολόγου μου να μου λέει: "Άντε κορίτσι μου, θα τα πούμε σε λίγο". Μετά απλά έκλεισε ο διακόπτης και άνοιξε μετά από 2 ώρες για να ακούσω από το στόμα της μαμάς μου τρεις λέξεις: "Όλα πήγαν καλά"...Κοιμήθηκα μέχρι το απόγευμα...
Εκτός από την οικογένεια μου, μαζί μου το πέρασαν κι άλλα άτομα, φίλοι και γνωστοί, που ήταν στο πλευρό μου σε όλη την διάρκεια και με στήριξαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Δυστυχώς σε αυτή την διαδικασία, η ζωή δεν μου έδωσε δίαλειμμα κι έτσι εκτός του ότι έμεινα άνεργη και πάλι, έχασα έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου από δίπλα μου. Ήταν ίσως και αυτό που τις περισσότερες φορές με έριχνε, με στεναχωρούσε και με κομμάτιαζε. Αυτό νομίζω θα είναι και κάτι που θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή. Το πώς ένας άνθρωπος που με "αγαπούσε", ήταν απών στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου μέχρι σήμερα... Αλλά βγήκε και ένα δίδαγμα από αυτή την κατάσταση: "Τα λόγια είναι εύκολα και απλά, οι λέξεις βγαίνουν αγόγγυστα από τα χείλη, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που συμαδεύουν τις ζωές μας. Οι πράξεις μετράνε στο τέλος...". Τι να κάνουμε όμως; C'est la vie, que sera sera... Είπαμε, έχασα κάποιους, κέρδισα κάποιους...
Είναι από τις περιπτώσεις στη ζωή σου που αν σου τύχει, αναθεωρείς πολλά και πολλούς...
Είναι από τα γεγονότα που συμβαίνουν και πραγματικά δοκιμάζουν τις αντοχές σου και την δύναμη του χαρακτήρα σου....
Είναι από τις περιπτώσεις που σε κάνουν από την μία να καταριέσαι και από την άλλη να ευχαριστείς που απέφυγες τα χειρότερα...
Είναι απλά από τις περιπτώσεις που σε κάνουν να ζυγίσεις καλύτερα οτιδήποτε και οποιονδήποτε σε περιβάλει...
- Η αρχή...του τέλους...;;;
- Και τώρα τι;
- Τι σου είναι η διαίσθηση.....
Την επόμενη μέρα λοιπόν (21/12/2011) μπήκα στο χειρουργείο. Θυμάμαι μόνο το πρόσωπο του αναισθησιολόγου μου να μου λέει: "Άντε κορίτσι μου, θα τα πούμε σε λίγο". Μετά απλά έκλεισε ο διακόπτης και άνοιξε μετά από 2 ώρες για να ακούσω από το στόμα της μαμάς μου τρεις λέξεις: "Όλα πήγαν καλά"...Κοιμήθηκα μέχρι το απόγευμα...
- Παρά τρίχα...
- Σήμερα...
- Εν κατακλείδι
- Το βρήκα τυχαία, επειδή απλά έτυχε να φαγουρίζομαι και να ξυθώ σ'εκείνο το σημείο. Ήταν επίσης αρκετά "επιφανειακό" έτσι ώστε να το "αισθανθώ".
- Ο γιατρός μου θεωρείται ο καλύτερος στην Ελλάδα σε παθήσεις του μαστού, έχει δε ένα τεράστιο πελάτολόγιο, πράγμα που σημαίνει πώς δέχεται καινούριους ασθενείς πολύ δύσκολα, αλλά εμένα με ανέλαβε με την πρώτη. Επίσης δεν εφησυχάστηκε από το νεαρό της ηλικίας μου και από την έλλειψη ιστορικού καρκίνου του μαστού, αλλά θέλησε να είναι 100% σίγουρος για την φύση του όγκου.
- Ο όγκος αν και επιθετικής μορφής (grade 3, αναπτύχθηκε μέσα σε διάστημα 7 μόλις μηνών, συνήθως παίρνει χρόνια...), δεν είχε κάνει μεταστάσεις.
- Η όλη ιστορία πέρασε τόσο γρήγορα, που δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω( πέρασαν μόλις 12 μέρες από την μέρα που το ανακάλυψα μέχρι την μέρα που αφαιρέθηκε).Και μπορώ να πώ πώς ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχω συνειδητοποιήσει πόσο κοντά μου πέρασε αυτή η σφαίρα....
Από την αρχή της περιπέτειας μου είχα δίπλα μου έναν ανέλπιστο σύμμαχο, μια παλιά μου φίλη που αν και είχαμε χαθεί για χρόνια και μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε αρχίσει πάλι να κάνουμε παρέα, ήταν εκεί κάθε μέρα, σε κάθε βήμα, σε κάθε δυσκολία, να με κάνει να ξεχνιέμαι, να με στηρίζει και να με "σηκώνει" και πραγματικά τα ευχαριστώ δεν φτάνουν για να της εκφράσω πόσο πολύ εκτίμησα την παρουσία της και την φιλία της. Το μόνο που θα κάνω είναι να της αφιερώσω το κειμενάκι και να της πω απλά: "Χριστίνα, σ'ευχαριστώ για όλα...".
εχω μεινει με το στομα ανοιχτο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μπάμπη!!! Ελπίζω να το έκλεισες από χθες το στόμα σου, μη ξεραθεί τόσες ώρες!!! χαχαχαχα! Όλα καλά και αισιόδοξα!!! Τίποτα άλλο να πω δεν νομίζω ότι χρειάζεται!!! :))))
ΑπάντησηΔιαγραφή