Ας ξεκινήσω λοιπόν από τα πολύ βασικά και στη συνέχεια βλέπουμε...
Το όνομά μου είναι Τάνια και είμαι μια 25αρα γραφίστρια από την Θεσσαλονίκη. Θύμα της πολιτικής κατάστασης, άνεργη και πάλι εδώ και κανα 2μηνο, ψάχνω τρόπους να γεμίσω τον τόσο ελεύθερο χρόνο που έχω στα χέρια μου. Και ίσως την σήμερον ημέρα είναι το μόνο "περιουσιακό" στοιχείο που έχει μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων... Ελεύθερος χρόνος... Και μάλιστα χωρίς κανείς μας να τον έχει ζητήσει (τουλάχιστον σε τόση αφθονία)!
Τα πράγματα έχουν αρχίσει και ζορίζουν ακόμα και στην φραπεδούπολη. Δεν είμαστε πια τόσο χαλαρά όσο μας παρουσίαζαν όλα αυτά τα χρόνια... Αβεβαιότητα, ανεργία και άγχος είναι πλέον τα κύρια χαρακτηριστικά μας. Κι όμως, δεν μπορώ να καταλάβω πως έχουμε φτάσει ένα ολόκληρο έθνος να είμαστε μέσα στην απαισιοδοξία για το μέλλον. Εγώ είχα μάθει πως πρέπει να χαμογελάμε απέναντι στις δυσκολίες, και να κάνουμε όνειρα. Τώρα το μόνο όνειρο που κάνουμε είναι μπας και βρούμε καμιά δουλειά (ημιαπασχόληση, χώρις ένσημο και ευχαριστημένος να'σαι) για να βγάζουμε τα βασικά μας έξοδα χωρίς να φτάνουμε στο σημείο να μας χαρτζιλικώνουν για ακόμα μια φορά οι γονείς μας... Α ρε Ελλαδάρα μας ισοπέδωσες πάλι...
Τις προάλλες πήγα για καφέ με παλιούς φίλους μιας και είχαμε καιρό να τα πούμε από κοντά (special thanks facebook που μας έχεις αποξενώσει) και είδα μια γενιά, την γενιά μου, μέσα στην τσατίλα, την απαισιοδοξία και την μιζέρια. Οι περισσότεροι άνεργοι, κάποιοι με ευκαιριακές δουλειές τύπου "κάνω djιλίκι σε κανένα μαγαζί" και κανά δυό "τυχεροί" με δουλίτσα (ναι αλλά μέχρι πότε...)... Αυτό δεν ήταν καφές, ήταν ο καφές της παρηγοριάς...
Και που θα πάει δηλαδή αυτή η βαλίτσα; Έχει βγάλει εισητήριο προς άγνωστο προορισμό και τρέξε Έλληνα μ@λ@κ@ να την βρείς... (αναστενάζω δις...). Θα συνεχίσουμε πολύ σε αυτή την κατάσταση, όχι τίποτα άλλο αλλά είμαι και νευρικιά πόσο να αντέξω; Και ηρεμιστικά να θέλω να παρώ δηλαδή δεν έχω φράγκο...
Και συν τοις άλλοις δεν λέει να φτιάξει και ο καιρός... Ούτε Λονδίνο ρε Θεέ... Άντε φτάνει τόση μουντίλα. Σήμερα έκανε πως ξεμύτισε ο ήλιος και μαζί του ξεμυτίσαμε κι εμείς σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Αχ πότε θα έρθει καλοκαίρι, να τρέχουμε στην Χαλκιδική (βενζίνες όλη η παρέα) για κανα μπάνιο και κανά καφέ( μας βλέπω με τον σπαστό και τα ταπέρ να ξαναπαίρνουν φωτιά, -Αχ μανούλα με τους κεφτέδες σου- όπως όταν είμασταν πιτσιρίκια). Το καλό στην όλη υπόθεση "Κρίση" είναι ό,τι ξαφνικά αρχίσαμε να εκτιμάμε κάποια απλά πραγματάκια που σαν γενιά που δεν μας είχε λείψει τίποτα, τα είχαμε δεδομένα και στο φτύσιμο.
Νιώθω πως έχουμε αρχίσει να προσγειωνόμαστε κάπως στην γη, να γινόμαστε από παιδιά του μπαμπά και της μαμάς, ενήλικες με ευθύνες, που πρέπει να βρούν τρόπους να "χτίσουν"' από την αρχή και από την βάση την ζωή τους, (όπως οι παππούδες και οι γονείς μας), και έχουμε αρχίσει να ενδιαφερόμαστε λίγο παραπάνω για την πολιτική κατάσταση στην χώρα και πώς να την αλλάξουμε. Φυσικά η λεξη "Καλοπέραση" είναι τατουάζ στο σώμα μας αλλά πλέον βλέπω πως μπαίνει σε ισχύ το "Παν μέτρον άριστον". Και νομίζω καιρός ήτανε...
Ο καιρός λοιπόν θα δείξει το μέλλον της χώρας και πώς αυτό θα εξελιχθεί, και μαζί με αυτό κι εμείς από κοντά. Μεγαλώσαμε απότομα στα 22 εκεί που έπρεπε να ξεκινάμε με αισιοδοξία και ανοιγμένα φτερά, μας κόψαν και τα φτερά και την φόρα, μας βάλαν και τα δυό πόδια σ'ένα παπούτσι, μας γέμισαν βάρη και αυθύνες αλλά όπως λέει και ένας φιλος μου "Μασάνε ρε τα κομμάντα;" Η μέρα άρχισε να μεγαλώνει, (μπήκε η Άνοιξη ντε) ήρθε νομίζω η ώρα να ξυπνήσουμε από την χειμέρια νάρκη που είμασταν τόσα χρόνια και να χαμογελάσουμε προς τη μεριά του ήλιου. Και ίσως μας χαμογελάσει και αυτός...!
Άντε και καλή μας αρχή.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου