Είναι περίεργο πώς μια ταινία μπορεί να σου ξυπνήσει μνήμες
άγνωστες, μνήμες που δεν έζησες, για ένα τόπο μακρινό. Είναι ακόμη παράξενο,
πώς μπορεί να σου θυμίσει αναμνήσεις που δεν είχες ποτέ, από ένα τόπο που δεν
πήγες ποτέ...
Κάτι τέτοιο μου έκανε κι εμένα εχθές η ταινία "Πολίτικη
κουζίνα"...
Την είχα δει όταν ήμουν ακόμα παιδί, όμως τώρα, την δεύτερη
φορά που έτυχε να την παρακολουθήσω, κάτι άλλο μου άφησε στην καρδιά... Μια
γλυκόπικρη ανάμνηση για ένα τόπο που δεν έχω επισκευτεί ποτέ μου, για τον τόπο
απ'όπου καταγόταν ο παππούς μου...
Ο παππούς μου ο Νίκος το λοιπόν, είχε καταγωγή από την Πόλη.
Γνωρίζοντας αυτό, ένιωθα περήφανη που είχα ρίζες από το κέντρο του κόσμου...
Τον παππού μου τον έχασα όταν ήμουν μικρή και δεν νοιαζόμουν από που κρατά η
σκούφια μου... Τώρα που μεγάλωσα, δεν τον έχω κοντά μου για να τον ρωτήσω για
την πατρίδα μας...
Κι όμως... Βλέποντας εχθές την ταινία, ήταν σαν να ζούσα κι
εγώ εκεί. Σαν να έβλεπα το σπίτι του παππού. Περπατούσα κι εγώ στους δρόμους
της Πόλης και μύριζα τις μυρωδιές που είχε να προσφέρει. Έβλεπα τους ανθρώπους
και τους ένιωθα δικούς μου. Γέμιζε το μάτι και η ψυχή χρώματα κι αρώματα...
Μέσα στην ταινία αναφέρει του "κουσούρια" των Κωνσταντινουπολιτών...
Το ένα από αυτά ήταν ο προσανατολισμός. Σαν να είχαν μια πυξίδα μέσα τους, που
έδειχνε πάντα προς τον βορρά και γυρνούσαν προς τα εκεί για να βρουν τον δρόμο
τους, ένα κουσούρι που έχω κι εγώ...Άγνωστο πως....
Ακόμη, οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν μια ολόκληρη τελετουργία
για το φαγητό. Κάθε ένας σχεδόν προσέθετε και κάτι ακόμη σε μια συνταγή και την
έκανε δική του. Και ποτέ μα ποτέ δεν έλεγε το μυστικό του... Απολάμβαναν το
φαγητό με όλες τους τις αισθήσεις και το χρησιμοποιούσαν για να φέρνουν κοντά
όσους αγαπούν και να τους ευχαριστούν...Παρόλα αυτά όμως πάντα έιχαν την
αίσθηση πώς κάτι λείπει από το τραπέζι τους... Αυτό το αίσθημα του
ανολοκλήρωτου έχω κι εγώ... Και πάντα βάζω κάτι ακόμη σε μια συνταγή, όταν
πιάσω να μαγειρέψω. Κι ας μην είναι πολίτικο το πιάτο που θα κάνω...
Δυο πράγματα ίσως ακόμα έχουν περάσει μέσα στο DNA μου
από τον παππού και από την Πόλη. Ο φόβος για την όποια "στολή" και το
άγχος που σε πιάνει όταν χτυπήσει το τηλέφωνο ή η πόρτα... Ότι κάτι κακό συνέβη
και περιμένεις να ακούσεις το χειρότερο νέο... Αλλά κάτι τέτοιο ήταν δυστυχώς
καθημερινότητα για τους Πολίτες...
Είναι δύσκολο να περιγράψεις μια μνήμη, μια ανάμνηση για ένα
τόπο, όταν ο ίδιος ξέρεις τόσα λίγα. Κι όμως... Είναι σα να κυλάει στις φλέβες
σου αυτή η θύμιση... Είναι μέρος του εαυτού σου, κομμάτι από το παρελθόν σου
που συνεχίζει να υπάρχει στο παρόν σου και ίσως και στο μέλλον σου. Αυτό το
αίσθημα μπορεί να το νιώσει και να το καταλάβει όποιος "ξεριζώθηκε"
από την Πατρίδα του, από τον τόπο που ήταν φυσικό να ζήσει, και να έρθει σαν
"ξένος" στην Ελλάδα...Σμυρνιοί, ΑΪβαλιώτες, Κωνσταντινουπολίτες,
Πόντιοι... Κάθε φάρα που με βία την έσπρωξαν στον δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς,
κάθε άνθρωπο που τον ανάγκασαν να αφήσει την ζωή του όπως την ήξερε και να πάει
στο άγνωστο με άγνωστες προοπτικές. Βαριά λέξη η ξενιτιά... Κουβαλάει πόνο,
δάκρυα, κακουχίες και βασανιστήρια, μα περισσότερο κουβαλάει ένα μεγάλο γιατί.
Κι ένα κενό που δημιουργείται στην καρδιά για τις Πατρίδες... Για τις αλησμόνητες...
Είναι στο αίμα μας, να ψάχνουμε τις ρίζες μας. Γιατί κάτι
μας τραβάει προς τα εκεί. Μια αόρατη πυξίδα που μας στρέφει προς την Πατρίδα
μας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου