Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Liebe ist für alle da...





Θεσσαλονίκη. Η μεγάλη φτωχομάνα που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους από όπου κι αν κρατάει η σκούφια τους, ότι κι αν έχουν κάνει...

Έτσι μας έμαθαν. Ότι στην πόλη μας δεν υπάρχει διάκριση. Ότι όλοι, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, μέσα μας είμαστε το ίδιο. Μέσα μας είμαστε όλοι ροζ....

Τι καλά να ήταν αλήθεια όλο αυτό.....

Πριν λίγες μέρες  ήπια καφέ σε ένα gay μαγαζί της πόλης. Όχι καταλάθος, από επιλογή βρέθηκα εκεί.  Τα κορίτσια που δουλεύουν εκεί καθώς και η ιδιοκτήτρια, αλλά και ο κόσμος που συχνάζει εκεί έχουν επιλέξει διαφορετικά από αυτό που θεωρείται "φυσιολογικό". Με το που μπήκα μέσα αντίκρισα μόνο χαμόγελα, μια ζεστή ατμόσφαιρα και πολλά γέλια. Μάλλον γι'αυτό τους λένε gay…(gay=χαρούμενος).

 Όμως πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα, τα γέλια και τις πλάκες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στο κάτω κάτω δεν πείραξαν κανέναν, έχουν νιώσει την προκατάληψη και τον ρατσισμό. Γιατί να αναγκάζονται να έχουν μαγαζιά μόνο γι'αυτούς λές κι έχουν χολέρα ή κάποια άλλη κολλητική ασθένεια;;;

Αυτοί οι άνθρωποι είναι  Έλληνες πολίτες, δουλεύουν, πληρώνουν φόρους, γεννήθηκαν από μια γυναίκα και δεν φύτρωσαν, δεν έχουν κέρατα ούτε ουρά, όταν χτυπάνε το αίμα που τρέχει είναι κόκκινο....

Κι όμως, ακόμα κι αν με έναν τέτοιο άνθρωπο μιλάς καθημερινά, τον συμπαθείς, τον ακουμπάς φιλικά στον ώμο, μόλις μάθεις για την σεξουαλική του ταυτότητα, ξαφνικά κουμπώνεσαι, απομακρύνεσαι, τον βάζεις στο περιθώριο...  Θα μου πεις εδώ τους διώχνουν οι γονείς τους από το σπίτι, τους δέρνουν, τους επιβάλουν την ορφάνια και το στίγμα του "ανώμαλου"...

(Επικίνδυνη λέξη ο ρατσιμός. Κι όμως. Τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσεις σε τέτοιες καταστάσεις; Ρατσισμός δεν είναι μόνο η πεποίθηση ότι η δική σου "φυλή" είναι ανώτερη από άλλες, ρατσισμός είναι κι όταν εσύ ο ίδιος θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από κάποιες κοινωνικές ομάδες. )

...Τελοσπάντων, όπως έλεγα, γνώρισα πολλές κοπέλες με τις κοπέλες τους. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτές οι σχέσεις είναι πολύ πιο "φυσιολογικές" και ουσιαστικότερες από κάποιες "σχέσεις" μεταξύ ανδρών-γυναικών. Νοιάζονται για τον σύντροφο τους, τον φροντίζουν, τον αγαπάνε, τον έχουν αγκαλιάσει και λόγω της κοινωνίας, έχουν σφίξει σα γροθιά απέναντι σ'αυτούς που τους αποδοκιμάζουν ή τους σχολιάζουν...

Όσες ώρες έκατσα εκεί, παρατήρησα πολύ κόσμο που, περνώντας απ'έξω κοίταζε μέσα λες και κι έβλεπε παράσταση σε τσίρκο. Δηλαδή τι περιμένουν να δουν;;; Ένα καφέ όπως όλα τα άλλα είναι, μόνο που εκεί δεν θα νιώσεις περίεργα να φιλήσεις τον άνθρωπό σου μπροστά στους άλλους.

Και όχι δεν κολλάει η ομοφυλοφιλία...Εγώ φεύγοντας από εκεί δεν ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να "πάω" με γυναίκα.... Το μόνο πράγμα που άλλαξε είναι η γνώμη μου για την κοινωνία μας. Ήξερα ότι πολλοί, και καλά καθωσπρέπει άνθρωποι, έχουν πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αδυνατούσα όμως να δεχτώ το μέγεθος του προβλήματος.


Και στην τελική η αγάπη είναι για όλους. Γιατί το φύλο κάποιου να σε περιορίσει για το αν θα τον αγαπάς ή όχι; Γιατί να πρέπει να υπάρχει και αυτή η απαγόρευση στη ζωή μας; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Και ίσως αυτοί είναι και περισσότερο "άνθρωποι" από εμάς...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου