Η χαμένη μας αθωότητα...

Η χαμένη μας αθωότητα...

καπού κρυμμένη στις παιδικές μας αναμνήσεις, στοιβαγμένη σε έναν σωρό από φωτογραφίες, θαμμένη στα απλά μας όνειρα που φάνταζαν μεγάλα κι όμως τα πιστεύαμε για αληθινά...

Αυτήν την αθωότητα θέλω να ανασύρω από τις σκονισμένες άκρες του μυαλού μου. Τότε που όλα φάνταζαν τόσο εύκολα και απλά. Τότε που ανυπομονούσα να μεγαλώσω...

Κάπου εκεί μέσα στο χρονοντούλαπο της ζωής μου έχω στοιβάξει τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις. Κάπου εκεί μέσα βρίσκονται η αθωότητα μου, η ξεγνοιασιά μου, το γέλιο μου, η χαρά μου, τα ονειρά μου. Εκεί πρέπει να αναζητήσω την ελπίδα που χρειάζομαι για να επιβιώσω σε αυτόν τον βίαιο και κυνικό κόσμο. Σε ένα κόσμο που φαίνεται πως φτιάχτηκε για τους άλλους... Πάντα για τους άλλους και ποτέ για μας...

Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν παιδί και φανταζόμουν την ζωή μου ως ενήλικη. Τότε δεν υπήρχαν μέσα στις σκέψεις μου τα προβλήματα που θα είχα να αντιμετωπίσω. Δεν υπήρχε η αβεβαιότητα, η στεναχώρια, η λύπη, οι δυσκολίες. Τότε δεν αμφέβαλλα για τίποτα και για κανέναν. Δεν σκεφτόμουν πως θα προδώσω και θα προδωθώ. Δεν πίστευα πως θα πληγώσω και θα πληγωθώ. Όλα φάνταζαν ιδανικά μέσα στο μικρό μου μυαλό. Με προστάτευε η αγνότητα της ηλικίας μου για να μη δω την ασκήμια του κόσμου στον οποίο μεγάλωνα...

Σαν χθες το θυμάμαι, που ανυπομονούσα να έρθει το απόγευμα για να βγω στη γειτονιά και να παίξω με τους φίλους μου μήλα, κρυφτό, κουτσό, τζαμί, κλέφτες κι αστυνόμους, λάστιχο...Που να ήξερα τότε πως αυτά τα παιχνίδια θα τα έπαιζα και τώρα αλλά αυτή τη φορά δεν θα με ευχαριστούσαν... Πώς να σκεφτεί ένα παιδί ότι θα μεγαλώσει για να το κάνουν "λάστιχο" στην δουλειά από το τρέξιμο, ότι με το μισθό που θα παίρνει θα τα "κουτσό"-βολεύει, ότι θα ψάχνει κάθε μέρα στην πολιτική σκηνή να βρεί ποιοί είναι οι "κλέφτες" και ποιοί οι "αστυνόμοι" και ότι θα καταντήσει να παίζει "κρυφτό" με την ίδια του την ζωή...

Οι γονείς μας, μας μεγάλωσαν για να ζήσουμε κι όχι απλά για να επιβιώσουμε. Μας έδωσαν το δώρο τους για να συλλέξουμε αναμνήσεις που θα μας φέρνουν δάκρυα χαράς στις ύστερες ώρες μας, κι όχι απλά δάκρυα. Οι μανάδες μας υπέφεραν όταν μας γεννούσαν με την ελπίδα να μην υποφέρουμε εμείς κατά την διάρκεια της ζωής μας. Έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να μη παραδώσουμε τα όνειρα μας σε κανέναν και για τίποτα. Είναι τα όνειρα μας, ψήγματα της ψυχής μας, ψήγματα της ελπίδας που υπάρχει μέσα μας για κάτι καλύτερο. Τα όνειρα μας κουβαλούν μέσα τους την αθωότητα της παιδικής μας ψυχής. Ας μην παραδώσουμε την ψυχή μας λοιπόν. Μπορούν να μας πάρουν τα πάντα αλλά το μόνο που δεν μπορούν να μας πάρουν είναι τα όνειρα μας...την ψυχή μας. 

Άκουγα την σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι, "Το βαλς των χαμένων ονείρων" και σκεφτόμουν πώς όταν μοιραζόμαστε τα όνειρα μας, δεν είναι χαμένα αλλά αιώνια... Και μέσα στην χαρμολύπη του τραγουδιού βρήκα ξανά την αθωότητα μου...

Και είμαι ευτυχισμένη με όσα έχω κι όσα δεν έχω...